Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Jaskinia przy Sikawce
Inne nazwy
Nr inwentarzowy T.D-09.02
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 19°52′51,60″, φ: 49°14′53,22″
Gmina Kościelisko (gm. wiejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu WNW
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 1305
Wysokość względna [m] 319
Głębokość [m] 0
Przewyższenie [m] 0
Deniwelacja [m] 0
Długość [m]
w tym szacowane [m]
10
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Na prawym orograficznie zboczu Doliny Kościeliskiej, na lewym (or.) zboczu Żlebu pod Wysranki, w jego górnej części, poniżej pojawiającego się okresowo wodospadu zwanego Sikawką.
Opis drogi dojścia do otworu
Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy z dna doliny czerwono znakowanym szlakiem wiodącym na Czerwone Wierchy podchodzimy na Polanę Upłaz. Stąd trawersujemy ku południowi ścieżką prowadzącą do NE otworu Jaskini Czarnej. W pobliżu skał skręcamy ze ścieżki na lewo (ku wschodowi) i po kilkudziesięciu metrach docieramy do otworu schroniska, położonego nad małym, śliskim prożkiem. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini

Otwór o kształcie zbliżonym do trójkątnego ma około 4 m wysokości i około 3 m szerokości. Wiedzie do obszernego schroniska o długości około 10 m, od którego odchodzi w głąb skały zwężająca się szczelina.

Schronisko powstało w obrębie wapieni malmu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Według Wójcika (1966a) utworzyło się ono wskutek chemicznego rozpuszczania skał przez wody opadowe.

Ściany są myte, dno częściowo skalne, częściowo pokryte rumoszem wapiennym z domieszką namytej z powierzchni gliny piaszczystej i gleby.

Schronisko jest wilgotne, z końcowej szczeliny wypływa strużka wody. Światło sięga do końca, przewiewu nie wyczuwa się.

Przy otworze występują rośliny kwiatowe, a na ścianach i dnie schroniska - mchy i porosty. Fauny nie obserwowano.

Historia badań

Wójcik (1966a) badał osady.

Historia eksploracji

Schronisko znane było od dawna grotołazom zakopiańskim. Odwiedzał je Zwoliński z towarzyszami - m.in. w 1932 i 1936 roku (Zwoliński 1993).

Historia dokumentacji

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ pomiary wykonał w dniu 13 sierpnia 1977 r. A. Szabunio z zespołem, a dane do dokumentacji uzupełniła w dniu 15 sierpnia 1993 r. I. Luty oraz wykonała fotografię otworu. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował A. Szabunio.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Wójcik, Z. 1966a (niektóre dane morfometryczne, osady); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Zwoliński, S. 1993 (wzmianki o zwiedzaniu); Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Izabella Luty
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie