Od parkingu pod Maczugą Herkulesa skręcamy na lewe zbocze i podchodzimy wyraźną ścieżką, ok. 15 m nad dno doliny, okrążając Maczugę Herkulesa z prawej strony i kierując się w stronę przełączki położonej po jej zachodniej stronie. Do zachodniego otworu jaskini (1.) dostajemy się progiem o wysokości 10 m (trudność V). Otwór wschodni znajduje się po drugiej stronie Maczugi Herkulesa.

Za otworem zachodnim o wysokości 0,8 m i szerokości 0,5 m znajduje się niski, lekko wznoszący się korytarz doprowadzający do dużego otworu wschodniego o wysokości 13,3 m i szerokości 4,3 m. W pobliżu otworu wschodniego korytarz dzieli się na kilka mniejszych; układ korytarzy ma charakter gąbczasty.

Jaskinia jest utworzona w wapieniu skalistym jury górnej wzdłuż systemu pionowych szczelin ciosowych oraz powierzchni międzyławicowych. Na stropie i ścianach widoczne kotły wirowe o średnicy do 30 cm. Ma genezę krasową, powstała w warunkach freatycznych. Jest starsza niż forma skalna Maczuga Herkulesa, w obrębie której jest rozwinięta.

Spąg skalny z gruzem wapiennym, miejscami pokryty niewielkiej miąższości namuliskiem humusowym. Występuje naciek grzybkowy, miejscami silnie zwietrzały i nacieki z kożuchowego mleka wapiennego.

Jaskinia sucha. Światło sięga kilka metrów w głąb.

Przy otworze wschodnim na ścianach, w szczelinach skalnych zakorzenione są rośliny nasienne (Festuca pallens, Geranium robertianum, Prunus spinosa).

W trakcie inwentaryzacji stwierdzono występowanie pająków, motyli (ciem – Triphosa dubitata), subfosylnych fragmentów zwierząt kręgowych. Jaskinia prawdopodobnie zamieszkiwana jest przez ptaki, o czym świadczą naniesione drobne gałęzie, ślady guana oraz stwierdzone wyplówki.

Jaskinia znana od dawna; niewzmiankowane wcześniej w literaturze. Otwór zachodni był odwiedzany przez wspinaczy zdobywających Maczugę Herkulesa (Władysław Wisz – inf. ustna, 2002 r.).

Zinwentaryzowana 02.05.2002 r. przez B. Michalską i M. Wawrykę z pomocą K. Filipczak. Pomiary wykonano przy pomocy busoli Freiberg i taśmy z włókna szklanego. Obserwacje uzupełniające przeprowadził M. Wawryka-Drohobycki 07.12.2019 r., który używając odbiornika Garmin GPSmap 62 ustalił współrzędne geograficzne otworu.
Plan opracował M. Wawryka.

Gradziński M. i in. 2002 (inwentarzowy opis, plan, lokalizacja na mapie); Wawryka M. 2002 (położenie, opis, plan, historia poznania, fot. otworu wschodniego); Nowak J. 2012d (informacja o stwierdzeniu wypluwek ptaków; wg Gradziński i in. 2002); Gradziński M. 2014a (wzmianki o genezie, schematyczny przekrój); Gradziński M. i in. 2020 (inwentarzowy opis, plan, lokalizacja na mapie).