Grota znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dojście prowadzi ze środka przełęczy Szczerba na NE (w prawo) na siodełko w bocznej grzędzie. Dalej płytkim żlebem schodzimy około 40 m pod ścianą skalną. Zwróciwszy się na lewo schodzimy wprost w dół żlebem, przy ścianie. Nad uskokiem żlebu trawersujemy na prawo (III) na trawiasty upłazek (kozia perć). Upłazkiem tym idziemy około 20 m w dół i znów trawersem na prawo, do podnóża turniczki (na końcu skalnej ostrogi z Długiego Giewontu). Stąd wznosimy się upłazkami trawersując je w kierunku E. Dość wysoko przekraczamy boczne żebro, za którym dostrzegamy samotną turniczkę, a nieco dalej drugą. Idziemy przez siodełko u ich podnóża i upłazkami w parę minut dochodzimy do otworu groty, położonego u podstawy skałki, w pobliżu turniczki. Dojście od Szczerby z miejscem III, eksponowane, krucho (l godz.). Inna droga wiedzie Żlebem Szczerby do Małej Dolinki (trudności IV). Zwiedzanie bez trudności.

Otwór groty jest obszerny, o szerokości 2 m i wysokości około 3 m. Prowadzi on do obszernego korytarza o płaskim dnie. Po 4,5 m korytarz nagle zwęża się i obniża. Staje się bardzo ciasną szczeliną, którą po około 2,5 m kończy zawalisko.

Grota została wymyta na szczelinie międzywarstwowej w wapieniach malmo-neokomu wierchowego płaszczowiny Giewontu. Ściany są zwietrzałe, pozbawione nacieków. Namulisko stanowi gleba zmieszana z okruchami wapieni i przykryta grubą warstwą świeżych odchodów kozich. W ciasnej części korytarza zalega rumosz wapienny.

Zwoliński (1955b) podaje uwagi o genezie. Według niego grota powstała przy udziale krótkiego przepływu podziemnych wód opadowych, przesiąkających na pewnej przestrzeni przez stromo zapadające warstwy wapieni.

Korytarz jest suchy i widny. Przewiewu nie wyczuwa się. Rośliny kwiatowe licznie reprezentowane są przy otworze, obecne jednak w całej grocie. W ciasnej części korytarza występują mchy i glony. Grota jest odwiedzana przez kozice. Występowania innej fauny nie stwierdzono.

Korytarz został odkryty w dniu 4.10.1913 r. przez K. Aleksandrowicza i M. Zaruskiego. Zaruski (1923) opisuje go i podaje dokładnie kilka wariantów dojścia. Kowalski (1953a) zamieszcza krótką wzmiankę zawierającą opis i długość grotyWójcik (1966a) wymienia wysokość bezwzględną i względną oraz opisuje osady jaskini o nazwie Kozi Schron. Dane te nie dotyczą z pewnością Koziej Groty, a położonej znacznie niżej Dziury nad Doliną Strążyską.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniu 5.08.1981 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego i A. Skarżyńskiego. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). W 2017 r. F. Filar wykonał zdjęcie otworu jaskini i zdjęcie jego położenia.
Plan opracowała I. Luty.

Zaruski, M. 1913, 1914, 1923 (opis położenia jaskini); Kowalski, K. 1953a (wzmianka zawierająca opis i długość groty); Rabowski, F. 1959 (o budowie geologicznej); Zwoliński, S. 1955b (wzmianka o genezie, pod nazwą Kozia); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne pod nazwą „Kozia Grota”); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy); Paryski, W. H., Paryska, Z. 1995 (notatka encyklopedyczna).