Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Małej Łąki: z Wyżniego przez młody las idziemy na Piargi pod Zagonem. Wznosimy się nimi do miejsca, skąd od Żlebu Zagon odchodzi na prawo do góry mniejszy żlebek. Żlebkiem, a następnie jego prawym odgałęzieniem docieramy do Siwarowego Siodełka w grani opadającej spod Zagonnej Turni. Dalej przez niewielką polanę ograniczoną świerkami i kosodrzewiną idziemy ku NE, w kierunku Żlebu Kamiennego. U podnóża niewielkiej skałki położonej po lewej stronie stromych trawek opadających ku żlebowi, odnajdujemy szukany otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Myty otwór o wymiarach 4x1,1 m wiedzie do prostego, prawie poziomego korytarza o długości 22,5 m. Zaraz za otworem następuje gwałtowne zwężenie korytarza do 2,8 m, jego strop podnosi się. Po 7 m na lewo odchodzi ciasna, błotnista odnoga (5,5 m długości). Przy jej otworze, za uchem skalnym, widać wąskie przebicie do głównego ciągu. Za odgałęzieniem główny korytarz zwęża się, a za dużą wantą leżącą na dnie – łagodnie wznosi się. W końcu, na poprzecznej szczelinie, jest zwężenie do 0,4 m. Nieco dalej zawalisko zamyka ciąg. Na lewo odchodzi w nie dwumetrowy kominek, a na prawo – krótkie poziome odgałęzienie.

Korytarz powstał w wapieniach urgonu łuski Kamiennego (seria wierchowa). Ściany są gładkie, częściowo myte, bez nacieków. Namulisko tworzy osad gliniasto-piaszczysty i autochtoniczny gruz wapienny, w okolicy otworu – z domieszką gleby.

Światło odbite sięga do końca korytarza. Grota jest wilgotna, bez przewiewu. Rośliny kwiatowe występują przy otworze i we wstępnej części korytarza. Faunę reprezentują owady (komary, muchy, motyle).

Dziura znana była od dawna. Służyła ona jako schronienie dezerterom w okresie I wojny światowej. W latach 1921-23 i później zwiedzali ją bracia Zwolińscy. W 1943 r. wykonali oni plan prawdopodobnie tej właśnie groty (Zwoliński 1993), nigdy nieopublikowany. Kowalski (1953a) opublikował inwentarzowy plan i opis dziury datowany na 29 września 1950 r. (z błędnym opisem dojścia). W późniejszych latach nazwy Jaskinia Siwarowa i Siwarowa Dziura bywały odnoszone do wyżej położonej Jaskini nad Korytem.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację sporządziła w dniu 30 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy M. Kardasia i E. Sobiepanek-Krzyżanowskiej. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Wysokość położenia otworu określono na podstawie ciągów busolowych wykonanych w latach 1975 i 1977 oraz pomiarów sytuacyjno-wysokościowych położenia pobliskich otworów, wykonanych dalmierzem Wilda w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez zespół Naukowego Koła Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).

Kronika 1950 (wzmianka o skartowaniu); Kowalski K. 1953a (plan i opis inwentarzowy); Kowalski K. 1955a (niektóre dane morfometryczne); Wójcik, Z. 1960b (wzmianka dotycząca osadów); Zwoliński S. 1961 (uwaga o znalezieniu 3 Jaskiń Siwarowych); Wójcik Z. 1966a,1968 (wzmianki pod nazwą Siwarowa Dziura, lokalizacja na mapkach pod nazwą Siwarowa Niżnia); Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński R. i in. 1985a (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapie pod nazwą Siwarowa Niżnia); Luty I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne). Zwoliński S. 1993 (wzmianki o zwiedzaniu w 1941 r. i sporządzeniu planu w 1943 r., bez nazwy, mogą dotyczyć tej groty); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).