Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Małej Łąki: z Wyżniego przez młody las idziemy na Piargi pod Zagonem. Wznosimy się nimi do miejsca, skąd od Żlebu Zagon odchodzi na prawo do góry mniejszy żlebek. Żlebkiem, a następnie jego prawym odgałęzieniem docieramy do Siwarowego Siodełka w grani opadającej spod Zagonnej Turni. Dalej przez niewielką polanę ograniczoną świerkami i kosodrzewiną idziemy ku NE, w kierunku Żlebu Kamiennego. U podnóża niewielkiej skałki położonej po lewej stronie stromych trawek opadających ku żlebowi, odnajdujemy otwór Siwarowej Dziury T.D-12.02. Dalej, z polany przed jej otworem, idziemy na wschód. W urwiskowym lesie, wśród świerków i gęstej kosodrzewiny odnajdujemy możliwość zejścia pod małą, nieco przewieszoną skałkę, zwróconą ku dolinie. U podnóża tej skałki znajduje się otwór Schronu Partyzantów I T.D-12.03. Zachodni (górny) otwór Tunelu pod Siwarową Dziurą znajduje się w leju krasowym położonym tuż obok otworu Schronu Partyzantów I T.D-12.03, na SE od niego. Do dolnego otworu docieramy przez tunel. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór zachodni jest półokrągły, myty, ma 1 m szerokości i 0,7 m wysokości, bywa zamykany przez liście osypujące się po stromych ścianach leja krasowego. Prowadzi do korytarza opadającego stromo ku NE, uchodzącego otworem o wymiarach 1,3x1,6 m do wąskiego, stromego żlebu krasowego.

Tunel został wymyty na szczelinie tektonicznej w wapieniach urgonu łuski Kamiennego (seria wierchowa). Ku NE szczelina zaznacza się w morfologii terenu jako wąski żleb, o pionowych, nieco rozmytych ścianach. Ściany tunelu są gładkie, bez nacieków. Namulisko tworzą gnijące liście, igliwie, próchnica i rumosz wapienny.

Tunel jest widny i suchy. Przewiew zależy od warunków atmosferycznych. Przy otworach występują mchy i porosty, a na krawędzi leja krasowego i przy otworze dolnym również rośliny kwiatowe. Faunę reprezentują muchy, ćmy i pająki.

Tunel znany był od dawna. Położony jest tuż przy schronach wykorzystywanych przez dezerterów w okresie I wojny światowej. Pierwszą wzmiankę o nim, bez nazwy, zawierającą opis położenia i groty, zamieścił Kowalski (1953a) przy opisie Siwarowej Dziury. Informacje o położeniu schronu uzyskał on od S. Zwolińskiego.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. P. Kulbicki z towarzyszami wykonał szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowo-taśmowego. Dokumentację tunelu sporządziła w dniu 30 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy M. Kardasia i E. Sobiepanek-Krzyżanowskiej. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Wysokość położenia otworu określono na podstawie ciągu busolowego wykonanego podczas prac dokumentacyjnych w 1977 r. oraz pomiarów sytuacyjno-wysokościowych położenia pobliskich otworów, wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez zespół Naukowego Koła Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).

Plan opracowała I. Luty.

Kronika 1950 (wzmianka o udokumentowaniu); Kowalski K. 1953a (opis położenia i schronu, bez nazwy); Borowiec W. i in. 1977,1978 (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 229 lub 230, orientacyjne dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński R. i in. 1985a (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 229 lub 230, orientacyjne dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Luty I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).