Wyjeżdżając z miejscowości Rodaki, od zabytkowego kościółka św. Marka w ulicę Grabowską, kierujemy się ku znajdującej się po lewej stronie kapliczce, tuż przed wjazdem do lasu (tu można zostawić samochód). Przy kapliczce skręcamy w lewo i po przejściu 425m, na szczycie wzniesienia skręcamy w prawo, kontynuując marsz po łąkach. Po 300 metrach od zakrętu w prawo, mijamy ambonkę dla myśliwych znajdującą się po lewejstronie drogi. Po wejściu do lasu mijamy drogę w prawo, a po około 25 metrach od niej następną, w lewo. Idziemy na NW 15 metrów, dochodzimy do miejsca, gdzie droga się jakby zatraca, lawirując między drzewami w kierunku W. Patrząc na wprost widzimy skałki, u podnóża których znajduje się Jaskinia Rysia. Z tego miejsca widoczne są dwa charakterystyczne punkty w postaci jaskiń, tj. 25 m na SW w wąwozie pod dużym drzewem jest Jaskinia Gienkówka, natomiast około 60 m na N – Jaskinia Józefa. Idziemy na W między Jaskinią Gienkówka a Jaskinią Rysia i wchodzimy do niewielkiego wąwozu dosyć mocno zarośniętego krzewami. Kontynuując marsz wąwozem po wyjściu z niego na W mamy leżący 2 m długości stary, gruby pień drzewa. Idziemy wprost na niego, otwór jest 10 m za nim. Przy jaskini, po zachodniej stronie rośnie olbrzymi buk, a jaskinia ukryta jest pod kupką kamieni.

Jaskinia powstała w wapieniach górnej jury (oksford) i ma charakter szczelinowy.

Namulisko rumoszowe z większymi wantami, duża ilość piasku. Spływający piasek wraz z wodą tworzą charakterystyczne domki na skałach. Nacieki występują w postaci żeber, stalagnatów, nielicznych stalaktytów, grzybków i mleka wapiennego. W Salce Szelerewicza znaleziono kilka amonitów.

Ze względu na położenie otworu jaskinia latem zasysa ciepłe powietrze do wewnątrz i osusza się. Zimą i wczesną wiosną jest dość mokro. Przy ujemnych temperaturach widoczny jest wyraźny wywiew z otworu.

Jaskinia w całości ciemna.

Flory nie stwierdzono.

Z fauny zaobserwowano pająki Meta menardi, ćmy Triphosa dubitata, muchówki, wije, chrząszcze, ślimaki oraz nietoperze nocki duże i nocki Natterera.

W niektórych miejscach występuje bardzo silna erozja skały wapiennej. Kilka półek skalnych utworzonych z want i rumoszu jest niestabilna.

Po odsłonięciu włazu mocujemy linę (nie krótsza niż 65 m) do zachodniego drzewa, a następnie do zachodniej belki przez taśmę (60 cm) z wejściowego wtarabaniacza. Zjeżdżamy studzienką ok. 3 m i docieramy do pierwszej półki. Dalej w kierunku NW wciskamy się w wąską szczelinę, zachowując kierunek zjazdu docieramy do drugiej półki . Przy jej NW uskoku pokonujemy przepinkę. Za nią są dwie drogi jedną szczeliną, które doprowadzają do Studni Zefir (NW) i Studni Latających Niespodzianek (SE). Wybieramy Studnię Latających Niespodzianek i zjeżdżamy w kierunku SE pod półkę, docierając do stalagnatu na zachodniej ścianie, po przeciwnej stronie mamy przepinkę (L). Od tej przepinki prosto w dół do kolejnej półki na jej SE po prawej stronie jest kolejny punkt (P) tym razem naturalny mały stalagnat (potrzebna taśma min. 40 cm). W tym miejscu, na wprost przed sobą mamy okienko, które jest alternatywną drogą dotarcia do Korytarza z Muszlą, przez Zgniłochę punkt (L), pochylnią, znów punkt (L), do studzienki Jęczydół , która szczeliną wychodzi nad Korytarz z Muszlą. Do dna zjedziemy z punktu (P). Dwa metry poniżej naturalnego punktu kolejna przepinka (L), z niej zjeżdżamy do usypanego w drodze erozji rumoszu. W tym miejscu można kontynuować zjazd do Rękawa i dolnego przejścia przez zacisk ZIII Studni Zefir (NW), lub do Korytarza z Muszlą. Jedziemy na dno jaskini czyli do Rękawa, gdzie jaskinia osiąga 41,5 m głębokości, Jest to jedno z najbardziej niebezpiecznych miejsc, wszystkie spadające z otworu wejściowego kamienie lądują tutaj. Z drugiej strony strop w Rękawie jest z osadzonego między dwoma ścianami piasku, który może w każdej chwili się obsypać. Wracamy do Korytarza z Muszlą na SE, schodząc pochylnią dojdziemy do prożka i tu zapieraczką na dno. Jaskinia w tym miejscu kończy się zawaliskiem. Jest jeszcze jedna opcja stworzenia trawersu, gdzie powyżej pochylni jest założony punkt (L), który prowadzi do dwóch kolejnych punktów w Korytarzu z Muszlą. Była to droga, która miała zaprowadzić do Jęczydołu podczas eksploracji, ale jak się później okazało, niepotrzebna. Zjazd do Studni Zefir zaczyna się od drugiej przepinki i po pionowym zjeździe docieramy na głębokość ok.15 m, tu osiągamy przepinkę (P). Od niej zsuwamy się w wąskie przejście zachowując kierunek NW, a następnie wykorzystując poręczówkę schodzimy z metrowego prożka i szczeliną na W dochodzimy do Studni Zefir. Podczas eksploracji przypadkiem okazało się, że studnia miała połączenie z pierwszym zbyt ciasnym dla człowieka otworem z powierzchni. Po zaporęczowaniu do dwóch punktów (L), zjeżdżamy do wielkiej wanty zaklinowanej w połowie zjazdu. Tu przepinka (P) i zjazd do dna. Tutaj można zostawić sprzęt linowy, bo nie będzie potrzebny. Na W znajdują się Partie Olkuskie i na NE Partie Sławkowskie oraz pochylnia do góry na E do Diabelskiego Korytarzyka z zaciskiem ZIII łączącego obie studnie tuż nad Rękawem. Idziemy pochylnią w dół do Partii Olkuskich, jest to najszersze miejsce w jaskini. Znajdują się tu polewy, a także małe stalaktyty na stropie po lewej stronie. Dalej podchodzimy pochylnią pod wantę wielkości dużego kosza na śmieci (Hasiok), a dalej meandrujemy dochodząc do rozwidlenia. Na wprost prowadzi wąska szczelina, ale kierujemy się na prożek w prawo (W) i przeczołgujemy się w zawalisku, które zakręca w lewo, a kończy się szczeliną z wnoszącą się pochylnią na W. Po pochylni mamy do wywspinania zapieraczką około3-4 m prożek i z półki kolejny prożek 3 m do Żabiej Półki. Jaskinia kończy się w tym miejscu pięknym mlekiem wapiennym. Partie Sławkowskie to szczelina, gdzie wstępnie trzeba się wspinać pochylnią by dotrzeć na szczyt zawaliska. Z jego szczytu schodzimy zapieraczką z prożka, uważając na ruszający się odłupany kawałek zerodowanej skały po lewej stronie, znów na pochylnię i kontynuujemy pod górę po piachu wymieszanym z kamieniami, gdzie docieramy do salki.

Po zwiedzeniu jaskini otwór należy zasłonić, żeby przypadkowa osoba nie wpadła do środka przez niezabezpieczony otwór.
Prace przy odkryciu jaskini były dość intensywne przy wykorzystaniu różnych metod i dużego zaangażowania odkrywców do dnia 19.02.2011 r.
W pracach brali udział: członkowie Speleoklubu Olkusz: Andrzej Ciołkiewicz (Andi), Paweł Parafiniuk (Pebe), Beata Piątek-Zalewska, Katarzyna Leszczyńska-Kaszuba, Michał Kaszuba, Monika Ciołkiewicz, Paweł Grabowski (Żaba) oraz członkowie Jurajskiej Grupy Eksploracyjnej: Marek Pawełczyk, Ernest Bielak (Erni), Mariusz Janik (Gagu).
Zima 2010/2011 Marek Pawełczyk lokalizuje wytop i razem z Mariuszem Janikiem, Ernestem Bielakiem, Pawłem Parafiniukiem oraz Andrzejem Ciołkiewiczem przystępują wspólnie do eksploracji.
30.01.2011 Andrzej Ciołkiewicz przy udziale Moniki Ciołkiewicz, Katarzyny Leszczyńskiej-Kaszuba, Beaty Piątek-Zalewskiej, Michała Kaszuba, Pawła Parafiniuka odsłania otwór jaskini w wąskiej szczelinie.
19.02.2011 Andrzej Ciołkiewicz, Ernest Bielak, Paweł Parafiniuk, Mariusz Janik, Marek Pawełczyk, Dorota Janik (JGE) odsłaniają drugi, właściwy otwór jaskini. Ernest Bielak rozpoznawczo schodzi do studzienki, a następnie Andrzej ciołkiewicz i Paweł Parafiniuk zjeżdżają na głębokość 6 m.
20.02.2011 Michał Kaszuba osadził pierwsze kotwy w jaskini, udało się zjechać Studnią Latających Niespodzianek do dna na głębokość około 41 m. Wyeksplorowano Korytarz z Muszlą i Rękaw. Kolejno zjeżdżali Andrzej Ciołkiewicz, Katarzyna Leszczyńska-Kaszuba, Monika Ciołkiewicz, Beata Piątek-Zalewska, Paweł Parafiniuk, Alek Zalewski (SO), Marek Pawełczyk, Ernest Bielak, Mariusz Janik.
01.03.2011 W celu zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu eksploracji zamontowano drewniany „wtarabaniacz”. Udział wzięli: Paweł Parafiniuk, Marek Pawełczyk, Andrzej Ciołkiewicz.
05.03.2011 Andrzej Ciołkiewicz asekurowany przez Pawła Parafiniuka, Marka Pawełczyka i Pawła Grabowskiego, w połowie wysokości Studni Latających Niespodzianek znajduje przejście do kolejnej studni, zwanej później Studnią Zefir. W tym samym dniu zostają osadzone kotwy i udaje się zjechać na drugie dno JSM. W Studni Zefir zostają wyeksplorowane kolejne dwa ciągi korytarzy, nazwane Partiami Sławkowskimi w kierunku północno-wschodnim i Partiami Olkuskimi biegnącymi na zachód.
11.03.2011 Ze Studni Zefir kontynuowane są działania w kierunku wschodnim. Paweł Parafiniuk przy asekuracji Andrzeja Ciołkiewicza wchodzi do szczeliny powyżej dna i dochodzi do zacisku ZIII, partie poza zaciskiem pozostają bez rozpoznania.
14.06.2011 Beata Piątek-Zalewska wraz z Andrzejem Ciołkiewiczem odkrywają możliwość przejścia ze Studni Latających Niespodzianek do Studni Zefir na najniższym poziomie poprzez zacisk ZIII.
09.10.2011 W Studni Latających Niespodzianek, po usunięciu zalegającej w szczelinie wanty Andrzej Ciołkiewicz przy asekuracji Michała Kaszuba i KatarzyyLeszczyńskiej-Kaszuba udrażnia kolejny korytarzyk.
13.11.2011 Andrzej Ciołkiewicz i Aneta Miśkowicz (SO) wchodzą do korytarza udrożnionego w dniu 09.10.2011 i dokonują obejścia do Korytarza z Muszlą.
28.10.2012 Jakub Nowak, Beata Piątek-Zalewska i Andrzej Ciołkiewicz mierzą całą jaskinię.
03.01.2013 Podczas sesji zdjęciowej w składzie Katarzyna Leszczyńska-Kaszuba, Andrzej Ciołkiewicz, Marcin Polar (Filmowiec), Marcin pokonuje zacisk ZIII znajdujący się w Diabelskim Korytarzyku. Stosując technikę zapieraczki zwiedza pozostałą część jaskini, aż do końca Korytarza z Muszlą.

Pomiary wykonali w październiku 2012 roku Jakub Nowak, Beata Piątek-Zalewska i Andrzej Ciołkiewicz.
Plan opracował Jakub Nowak.

A. Ciołkiewicz, J. Nowak 2013 (opis, plan i przekrój jaskini).