Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Szlakiem prowadzącym z Doliny Chochołowskiej na Iwaniacką Przełęcz dochodzimy do Polany Iwanówka. Stąd podchodzimy ku północnemu wschodowi w górę dnem Szerokiego Żlebu. Górną część żlebu zamyka grupa skał, która stanowi jednocześnie krawędź szczytowego plateau Kominiarskiego Wierchu od strony południowo zachodniej. Jaskinia znajduje się w południowej skale ponad niewielką przełęczą oddzielającą tę skałę od charakterystycznej, ostrej turni zwanej Mnichem w Kobylich Głowach. Otwory jaskini widoczne są z Polany Chochołowskiej, a z bliska z północnego zbocza Mnicha w Kobylich Głowach. Do otworów dochodzimy trawiastym zachodem biorącym początek w Szerokim Żlebie i przecinającym skałę, w której znajduje się jaskinia. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Jaskinia jest dwuotworowa. Trawiastym trawersem prowadzącym od Szarego Żlebu osiągamy otwór I (niższy). Kilka metrów dalej po pokonaniu 3-metrowego prożka o trudności I osiągamy otwór II. Otwór I kształtem przypomina trójkąt równoboczny ze ściętym wierzchołkiem o podstawie 2,9 m i wysokości 2,2 m. Za otworem rozwija się w kierunku północno wschodnim prosty, nieznacznie wznoszący się korytarz. Metr za otworem znajduje się duży zaklinowany kamień, który pokonujemy przechodząc nad nim. Po 4 m w kierunku południowo wschodnim odchodzi wąski korytarz prowadzący do drugiego otworu. Główny korytarz kontynuuje się na północny wschód. Na dnie korytarza zalegają duże wanty tworzące niewielki prożek, którym schodzimy osiągając najniższy punkt jaskini. W głąb korytarz zwęża się przechodząc w niedostępną szczelinę. Wracamy do rozgałęzienia. Korytarz o szerokości 0,4 m wznosi się i po 2 m dochodzi do progu o wysokości 1,3 m. W tym miejscu dochodzimy do prostopadłego korytarza, który w lewo ku północnemu wschodowi przechodzi w ciasną, niedostępną szczelinę, a w prawo ku południowemu zachodowi po 4.5 m. doprowadza do otworu II. Otwór II ma u podstawy 1.1 m, rozszerza się ku górze osiągając ok. 2 m szerokości przy wysokości 2,2 m.

Jaskinia rozwinęła się w obrębie wapieni triasu środkowego wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany są lite, w okolicach otworów zwietrzałe. W całej jaskini występują nacieki grzybkowe. W namulisku występują kamienie i głazy, przy otworach osad zwietrzelinowy, w głębi jaskini humus. W namulisku znaleźć można kości zwierząt.

Jaskinia jest wilgotna, na ścianach występują krople skondensowanej pary wodnej. W czerwcu 1986 roku W.W. Wiśniewski po opadach obserwował wypływy wody w stropie jaskini o wydajności 0,25 l/s. Światło dzienne, rozproszone sięga 8 m. w głąb jaskini. W głębi wyczuwa się przewiew powietrza. Przy otworze występują porosty, mchy i paprocie. W głębi obserwowano motyle. W.W. Wiśniewski (czerwiec 1986) znalazł dwa gniazda: jedno ptasie, a drugie będące legowiskiem małego ssaka. Legowisko ssaka obserwowano również w 2003 r.

Jaskinia mogła być znana od dawna. Prawdopodobnie służyła jako schron dla pasterzy wypasających w okolicy owce. Z tego okresu mogą pochodzić kości (owcy?) znalezione w jaskini. Obiekt prawdopodobnie odwiedził B. Koisar w czasie prac nad mapą zastępczą Tatr. W latach 80-tych jaskinię zwiedził T. Mączka, leśniczy z Doliny Chochołowskiej, który jej położenie wskazał grotołazom poznańskim. W 1985 roku jaskinia została przez nich odnaleziona i opisana jako odkrycie. W czerwcu 1986 roku jaskinię badał W.W. Wiśniewski. Dokonał licznych obserwacji w obiekcie oraz próbował przekopać się przez zawalisko na końcu korytarza głównego w poszukiwaniu jego kontynuacji. On też sporządził pierwszy plan jaskini.

Obecną dokumentację obiektu sporządzili 1 września 2003 r. A. Gajewska i K. Recielski. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Pomiary lokalizacyjne otworu wykonano przy pomocy odbiornika GPS eTrex Summit. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Wiśniewski, W.W. 1988 (plan i opis), Wiśniewski, W.W. 1993 (wzmianka z nazwą i parametry); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).