Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Polany na Stołach nieznakowaną ścieżką (stary szlak) wiodącą przez Przełęcz ku Stawku i Załupę docieramy w pobliże charakterystycznej igliczki skalnej. Stąd idziemy pod skałami do góry jeszcze około 30–40 m, wprost do poszukiwanego otworu, położonego u podstawy ściany. Dojście łatwe, miejscami nieco eksponowane, zwiedzanie uciążliwe, bardzo ciasno.

Otwór ma charakterystyczny kształt dziurki od klucza: w górnej części myty, okrągły, o średnicy 0,5 m, w dolnej tworzy go szczelina 0,3 m szerokości, wysoka na 0,8 m. Za otworem wznosi się stromo 2-metrowy, ciasny korytarzyk, zakończony niewielkim rozszerzeniem. Stąd korytarzyk lekko zakręca na lewo i biegnie około 6 m, przy czym jego szerokość nie przekracza 0,25–0,3 m. Dalej kontynuuje się opadając nieco i zakręcając na lewo, lecz jest dostępny jedynie dla wyjątkowo szczupłych.

Opisywany obiekt został wymyty na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany są gładkie, widać na nich zagłębienia wirowe i miejscami drobne nacieki. Dno buduje żółte namulisko gliniaste z okruchami wapieni, przy otworze - nieco gleby.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się przewiew. Światło sięga do około 3 m.

Przy otworze rozwijają się roślinny kwiatowe, nieco głębiej, do zakrętu występują mchy i porosty. Faunę reprezentują owady troglokseniczne.

Otwór był znany od dawna – jest położony przy starym szlaku. Jaskinię eksplorował W.W. Wiśniewski, który w latach 1975–76 prowadził kompleksowe poszukiwania w rejonie Żeleźniaka.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego w dniu 27 listopada 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Szkic planu opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 2004 (szkic planu i opis inwentarzowy).