Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Polany na Stołach idziemy nieznakowaną ścieżką przez Przełęcz ku Stawku powyżej następnego wypłaszczenia terenu, aż do wyraźnego stromienia stoku. Stąd, przy rozwidleniu ścieżki, skręcamy nieco na lewo i trawersujemy zbocze percią wiodącą w kierunku dolnego otworu Jaskini Bańdzioch Kominiarski T.E-7.7a (na trawersie miejscami przydatna jest lina poręczowa). Na platformie, poniżej tego otworu, u podstawy ściany, bez trudu odnajdujemy otwór kominka. Jest to drugi z widocznych tu otworów, licząc od Bańdziocha, położony kilka metrów ku W od Kominka przy Bańdziochu T.E-7.42. Dojście w końcowej części trudne, eksponowane, zwiedzanie łatwe, ciasno.

Otwór główny (dolny), myty na szczelinie, ma 0,45 m szerokości i 0,5 m wysokości. Na prawo od niego widać wąski (0,1 m) prześwit, a 1,5 m nad otworem widać w ścianie małe, okrągłe okienko 0,4 m średnicy – otwór środkowy. Na tej samej szczelinie, około 2,5 m wyżej niż główny otwór, na niewielkiej półce, uchodzi nieco do góry trzeci otwór kominka (szczelinowy). Za ciasnym głównym otworem wchodzimy do krótkiego korytarzyka, którego strop gwałtownie podwyższa się i przechodzi w myty kominek około 2,5 m wysokości. Kominek ten uchodzi górnym otworem, ma też odgałęzienie wiodące do środkowego otworu. Na wprost od otworu dolnego, nad 1,5-metrowym prożkiem, wznosi się 2-metrowy, pochyły, ślepy kominek.

Jaskinia powstała na silnie rozmytej szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Stanowi ona część systemu Bańdziocha Kominiarskiego, odciętą od niego przez erozję stoku. Na mytych ścianach miejscami występują nacieki grzybkowe. Namulisko jest bardzo skąpe, jedynie przy otworze występuje nieco gleby i gruzu wapiennego.

Wilgotność i przewiew między otworami w szczelinie zależne są od warunków atmosferycznych panujących na powierzchni terenu. Światło sięga do końca.

Przy otworze widać nieco mchu, a na ścianach – porosty i glony. Faunę reprezentują owady i ślimaki.

Opisywany obiekt znany był grotołazom poznańskim od czasu początków eksploracji Bańdziocha Kominiarskiego, od 1968 r. Grotołazi niestety wrzucają do niego śmieci. W. W. Wiśniewski, który w latach 1975–76 poszukiwał jaskiń w rejonie Żeleźniaka zwiedził kominek i wymienił go w wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu pod nazwą Trzyotworowy Kominek przy Bańdziochu (Wiśniewski,1988).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację kominka sporządziła w dniu 21 września 2003 r. I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu, podaje niektóre orientacyjne dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).