Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Kościeliskiej podchodzimy czerwonym szlakiem do południowego otworu Jaskini Mylnej. Stąd idziemy do góry wielkim trawiastym zachodem przecinającym południowo-wschodnią ścianę Raptawickiej Turni. Docieramy nim w pobliże wylotu Szczeliny nad Mylną. Widać stąd wysoko w górze otwory poszukiwanej groty. Dalej wspinamy się drogą Kiełkowskiego w skos na prawo kilkanaście metrów, a następnie wprost ok. 25 m (H3, 4N). Od czwartego nitu trawers 2 m w prawo, na stopień (dobre stanowisko). Dalej przez małe przewieszki do początku biegnącego na prawo zacięcia. Droga Kiełkowskiego biegnie tym zacięciem, zaś kilka metrów na lewo od niego znajdują się otwory Sokolego Okna. Trudności dojścia: V, H3, 4N; zwiedzanie bez trudności.

Schronisko ma dwa otwory rozdzielone filarem skalnym. Większy z nich, położony bliżej drogi dojścia, ma niecałe 1,5 m wysokości i 0,8 m szerokości; mniejszy, leżący nieco wyżej, jest owalny i ma wymiary około 1x0,5 m. Otwory te prowadzą do korytarzyków łączących się zaraz w jeden, w głębi coraz niższy i ciaśniejszy.

Schronisko rozwinęło się w wapieniach malmo-neokomu autochtonicznej serii wierchowej. Jego płaskie dno pokryte jest suchym namuliskiem ilasto-piaszczystym, w otworze występuje nieco gleby. Obecne są tu nieliczne rośliny kwiatowe oraz porosty. Na dnie widać dużo kości, najprawdopodobniej ptasich.

Grota została zauważona 7.08.1966 r. przez J. Kiełkowskiego i A. Skwierczyńskiego – autorów drogi wspinaczkowej przebiegającej tuż obok niej. Wnętrze jej poznali biwakujący tu podczas I zimowego przejścia w nocy z 30 na 31.12.1967 r. K. Piotrowski i B. Uchmański. Uchmański (1968c) zamieścił szkic planu i opis schroniska, nadając mu nazwę Sokole Okno (ocenił jego długość na ok. 10 m).

Czubalski (1989) opublikował plan wykonany przez niego 31.07.1988 r. przy współpracy W. Czepiela. Pomiary sporządzono taśmą parcianą i busolą Freiberg. Dokumentacje sporządziła I. Luty na podstawie dostępnej literatury oraz informacji ustnych M. Różyczki, A. Czubalskiego i W. Czepiela Zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan według A. Czubalskiego (1989), poprawiony.

Kiełkowski, J. 1967 (opis drogi, szkic techniczny z zaznaczoną na nim grotką); Uchmański, B. 1968c (szkic planu i opis groty); Czubalski, A. 1989 (plan); Jaskinie TPN, 1993a (plan, przekrój i opis inwentarzowy).