Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Miętusiej przez Dziurawe idziemy do kociołka za Dziurawymi Turniczkami (jak do Omszałej Szczeliny T.E-11.37), następnie trawersujemy kociołek i wchodzimy na grzędę, ograniczającą go od SE i łączącą lewą z turniczek z Twardą Ścianą. Tu zaczyna się wielki zachód, porośnięty trawą, lepiężnikiem i kępami kosówki. Udajemy się nim pod skały górnego spiętrzenia Twardej Ściany i po około 20–30 m, w miejscu gdzie zachód zaczyna się gwałtownie obniżać, pod silnie przewieszoną skałą widać nyżę, w której znajduje się szukana jaskinia. Dojście i zwiedzanie łatwe, choć niewygodne, zwiedzenie końcowych partii wymaga pokonania bardzo trudnego zacisku.

Jaskinia zaczyna się nyżą, z której bierze początek niski, zapadający w głąb korytarzyk, rozwinięty na przecięciu płaszczyzny uwarstwienia z uskokiem. Na tej ostatniej, we wstępnej części rozwinęło się ukośne, szczelinowate rozmycie o charakterze ciasnego kominka. Po jego przeciwnej, prawej stronie, znajduje się krótki i ciasny zaułek. Dalej niski korytarzyk opada w dół, jego dno stanowią bloki skalne. Po trzech metrach duża wanta tworzy prożek około 0,8 m wysoki, formując pod stropem korytarzyka szeroki lecz bardzo niski zacisk. Kontynuacja korytarzyka jest już wyższa (do około 1,5 m) i szeroka na 1,5 m. Ta część jaskini nie była penetrowana podczas sporządzania dokumentacji.

Jaskinia ma genezę zawaliskową, powstała na przecięciu płaszczyzn warstwowych 87°/28°S i uskoku 27°/38°N w obrębie kompleksu wapieni robaczkowych i dolomitów płytowych anizyku jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów).

Dno pokryte jest autochtonicznymi blokami skalnymi i (za zaciskiem) rumoszem. Jaskinia jest dość sucha, przewiewu nie obserwowano. Światło sięga za zacisk. Roślinność kwiatowa występuje w nyży przy otworze, głębiej sięgają mchy. Fauny nie zaobserwowano.

Jaskinia po raz pierwszy była wzmiankowana w literaturze przez W. Borowca i in. (1977). Jej otwór mógł być jednak znany już w latach 60. lub pod koniec lat 50. Pierwsze informacje o niej zawierają archiwalne materiały, zebrane przez M. Rutkowskiego w czasie obozu poszukiwawczego, zorganizowanego przez Speleoklub Warszawski PTTK we wrześniu 1970 r. Opisano wówczas otwór, stwierdzając, że tkwi w nim zaklinowana wanta o wymiarach 0,5x0,5 m. W sierpniu 1971 r., w trakcie podobnego obozu jaskinię penetrowali W. Przybyszewski i M. Rutkowski, poznając ją do końca i opracowując jej przekrój na podstawie dokonanych pomiarów. Z przekroju wynika, że we wstępnej części korytarza był wówczas zacisk - co wydaje się świadczyć, że obserwowana rok wcześniej wanta została usunięta znacznie później.

W trakcie inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich, prowadzonej przez OW PTPNoZ, dokumentację jaskini opracował w dniu 11 września 1979 r. R.M. Kardaś przy współpracy H. Hercman. Pomierzono wówczas korytarzyk do zacisku, natomiast partie poza nim (dobrze widoczne z za zacisku) zostały jedynie naszkicowane. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Otwór zlokalizowany został w dniu 14 sierpnia 1981 przez zespół pomiarowy Koła Naukowego Geodetów przy AGH pod kierunkiem W. Borowca. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.

Borowiec, W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja, dane morfometryczne); Kardaś, R.M. 1985f (dane morfometryczne, lokalizacja, historia eksploracji); Jaskinie TPN 1996 (plan i opis inwentarzowy).

Rutkowski, M. 1970 (opis położenia i otworu); Przybyszewski, W. 1971 (przekrój podłużny i przekroje poprzeczne, dziennik pomiarowy); Parma, Ch., ... (lokalizacja na zdjęciu pn. “B.N. 6 m /zawalony korytarz/”).