Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Istnieją dwa warianty dojścia: I wariant – czerwonym szlakiem wiodącym na Ciemniak i dalej trawersem przez Szerokie docieramy nad ściany Dziurawej Baszty. Schodzimy stromym żlebem między Dziurawą Basztą a Harnasiowymi Czubami aż do miejsca, gdzie przełamuje się on w pionowy komin. Stąd trawersujemy nieco w dół, ku SE, do sąsiedniego żlebu, gdzie po prawej stronie spostrzegamy czarną, wysoką Harnasiową Szczelinę. Wspinamy się do niej około 20 m (III, krucho). II wariant - z dna Doliny Miętusiej podchodzimy do kotła Małej Świstówki, dalej na lewo pod ścianą i ścieżką do charakterystycznej przełączki pod stokami Dziurawego. Stąd mylną, częściowo zarośniętą percią, wiodącą płytkim żlebem, nieco na prawo do góry. Przed ścianami skręcamy na lewo i trawersujemy ku E, a następnie wznosimy się pod Dziurawą Basztę. Idziemy pod skałami ku E. Nie dochodząc do Korytarza nad Dziurawem T.E-11.30, wspinamy się jeden wyciąg drogą Adamski-Kardaś-Kowalska lub wariantem Ciszewskiego (patrz szkic). Z kociołka nad pierwszym spiętrzeniem ściany trawersujemy na lewo półką do sąsiedniego żlebu. Żlebem tym docieramy do Harnasiowej Szczeliny. Oba warianty eksponowane, przydatna lina do asekuracji. W schronisku próg o stopniu trudności II.

Wysoki na około 9 m, szczelinowy otwór o szerokości około 1 m, w górnej części jest wąski, przegrodzony zaklinowanymi w nim blokami skalnymi. Za otworem następuje rozszerzenie szczeliny do około 2 m. Jej dno wznosi się. Po kilku metrach pokonujemy ponad czterometrowy próg (II), a nad nim wąską już (0,3 m) szczelinę, zakończoną ślepo po dalszych 3 m.

Schronisko powstało w obrębie wapieni malmo-neokomu wierchowej jednostki Ździarów (fałd Czerwonych Wierchów), na nieco rozmytej szczelinie o kierunku N–S. Jej dno w dolnej części buduje próchnica, nad progiem – rumosz skalny. Strop tworzą zaklinowane głazy.

Szczelina jest wilgotna. Światło sięga do końca. Przewiew zależny jest od warunków atmosferycznych. Roślinność kwiatowa (głównie trawy) sięga do 3 m, do końca zaś (również na ścianach) występują mchy, glony i porosty. Faunę reprezentują owady i ślimaki.

W literaturze brak wcześniejszych wzmianek o tym obiekcie.

Podczas prac w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację szczeliny w dniu 9 sierpnia 1987 r. sporządziła I. Luty przy współpracy A. Czubalskiego. Pomiary wykonano przy użyciu busoli Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Kardaś, R. M. 1988c (informacja o eksploracji i udokumentowaniu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).