Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Przysłopu Miętusiego niebiesko znakowanym szlakiem podchodzimy nad Kobylarzowy Żleb, następnie trawersujemy ku SE Czerwony Grzbiet aż do Źródła Ratusz. Idziemy stąd wprost w dół, w kierunku grzędy skalno-trawiastej widocznej między dwoma depresjami i dalej grzędą do dużego leja krasowego położonego tuż przed kosówkami. Omijamy kosówki po lewej stronie i idziemy przy nich ku N. Przed urwiskiem północnej ściany skręcamy na lewo, stromo w dół, do żlebku. Przy jego lewej orograficznie ścianie spotykamy otwór Szuflady Górnej. Idąc od Źródła Ratusz w dół Skrytym Żlebem po około 300 m widać w skałkach grzędy po prawej stronie otwór Dziury pod Ratuszem T.E-12.19. Nie dochodząc do tej dziury należy skręcić na prawo, do pierwszego położonego na S od niej, stromego, wąskiego, skalisto-trawiastego żlebu. Żlebem tym wznosimy się około 40 m do góry, do poszukiwanego, niewidocznego z dołu otworu. Dojścia łatwe (w końcowej części nieco eksponowane), zwiedzanie łatwe, ciasno.

Trójkątny otwór (ok. 0,7x0,7 m) osłania okap, pod którym ku NE wznosi się 3-metrowej długości półka. Korytarz za otworem biegnie poziomo ku SE. Po kilku metrach, rozszerza się on, a za dużymi wantami opada 1,6-metrową studzienką. Na wprost, nad prawie metrowym prożkiem jest niszowate wymycie, a nieco na lewo, do góry wznosi się wymyty na szczelinie komin z kaskadowymi progami. Na lewo od podstawy komina, pod dużą, zaklinowaną w korytarzu wantą, wiedzie wejście do opadającej stromo ku SE ciasnej szczeliny, która po 4 m staje się zbyt wąska, aby przejść.

Jaskinia rozwinęła się na szczelinach w wapieniach wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Jest częściowo myta. Na ścianach widać fragmenty cienkiej polewy naciekowej. Namulisko tworzy piaszczysto-żwirowy osad allochtoniczny z domieszką gliny oraz gruzu wapiennego, a przy otworze – gleba. Są też w namulisku duże wanty.

Jaskinia jest wilgotna. Kominem po deszczach spływa woda. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło odbite dociera do około 6 m. Rośliny kwiatowe oraz paprocie, mchy, glony i porosty występują przy otworze. Faunę reprezentują owady.

Jaskinię odkrył i zwiedził w dniu 7 września 1997 r. D. Lermer ze Speleoklubu Warszawskiego. Od tego czasu prowadził on prace eksploracyjne wielokrotnie, przy udziale towarzyszy z SW (m. in. J. Pošepnego, D. Bocheńskiej, B. Zalewskiego). Skupiono się na wybieraniu want i osadów z opadającej ku SE szczeliny oraz ze studzienki.

W dniu 18 lipca 1998 r. pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego sporządziła I. Luty przy współpracy odkrywcy, R. Kardaś i D. Bocheńskiej. Dokumentację jaskini wykonała ona w dniu 31 lipca 1999 r. przy współpracy odkrywcy. Pomiary wykonano za pomocą busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Lermer, D. 1997 ( wzmianka o odkryciu); Luty, I. 1998 (wzmianka o odkryciu, ogólny opis); Kronika 1998 (informacja o odkryciu, bez nazwy); Kronika 1999 (wzmianki o eksploracji i o pomiarach lokalizacyjnych); Kronika 2000 (wzmianki o eksploracji i o zinwentaryzowaniu); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).