Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze szlaku prowadzącego z Doliny Tomanowej na Chudą Turnię zbaczamy na grań Ku Turni. Idziemy granią około 300 m na zachód aż do jej rozgałęzienia. Stąd schodzimy żlebem stromo w dół około 100 m. Tu, w prawej orograficznie ścianie, około 12 m nad dnem żlebu, widoczny jest dolny otwór studni. Górny otwór możemy osiągnąć zjazdem. Dojście i zwiedzanie trudne, niezbędna lina.

Dolny, główny otwór, o kształcie soczewki ma około 1 m wysokości. Wyprowadza on nad 5-metrowy próg, którym zjeżdżamy do salki o wymiarach 2,5x1,4 m. Jej płaskie, zasłane rumoszem dno stanowi zarazem dno komina biegnącego w górę do górnego otworu, znajdującego się 10 metrów wyżej.

Studnia utworzyła się na szczelinie w wapieniach neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Namulisko stanowi autochtoniczny rumosz wapienny. Na ścianach występują ładne żebra krasowe.

Studnia jest sucha, przewiew zależy od warunków atmosferycznych na powierzchni. Światło sięga do końca.

Flora i fauna nie była obserwowana.

Studnia została odkryta i pomierzona w dniu 16 czerwca 1979 r. przez zespół Speleoklubu Katowice w składzie M. Napierała, S. Juziuk i R. Szymków. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).

Plan opracował M. Napierała.

Jaskinie TPN 1994 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).