Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska nad Morskim Okiem idziemy żółto znakowanym szlakiem prowadzącym na Szpiglasową Przełęcz. W miejscu, gdzie ścieżka wiedzie północnym zboczem Miedzianego opuszczamy szlak i wchodzimy do Mnichowego Kotła. Stąd idziemy ścieżką taternicką wiodącą do Żlebu pod Mnichem, dalej żlebem podchodzimy do wysokości połowy wschodniej ściany Mnicha. W miejscu, gdzie bierze początek kilka dróg wspinaczkowych na Mnicha i Mniszka (m.in. Komin Stanisławskiego), zaczynamy trawersować w prawo w górę w kierunku środka ściany. Trawersujemy systemem trawiastych półek i zachodów, a następnie ściankami z kosówką (0+) do skalnego kominka, którym wspinamy się (III+) 8 metrów w górę za odstrzeloną turniczkę. Stąd podchodzimy filarkiem (III) około 8 m. na trawiastą półkę ponad otworem studni. Opisanym dojściem wiodą fragmenty dróg wspinaczkowych: WHP 535 wariant C (Paryski, 1967) oraz droga nr 14 (Głazek, Wirski, 1989). Dojście jak do Studni przy Mnichowym Kominie T.L-22.02, stąd kilka metrów półką do niewielkiego wąwozu skalnego prowadzącego do otworu jaskini. Dojście bardzo trudne, wymaga użycia sprzętu i technik alpinistycznych, zwiedzanie trudne.

Otwór ma kształt trójkąta pochylonego nieznacznie w prawo. Ma on wysokość 3 m i podstawę 1 m. Za otworem znajduje się niewielka sala o wymiarach 1x2 m, ponad którą wznosi się komin o wysokości 6,8 m. W kominie znajduje się stromo nachylona skalna płyta zawieszona 2 m ponad podstawą komina. W części północno-wschodniej jaskini znajduje się skalna rynna z zaklinowanymi w niej kamieniami, którą możemy wspiąć się (III) pod strop komina, który tworzą zaklinowane kamienie. Między kamieniami widać światło dzienne, jednak przejście na powierzchnię nie jest dostępne dla człowieka.

Jaskinia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę tektoniczną. Znajduje się w strefie dużego pęknięcia rozchylonego wskutek grawitacyjnego obsuwania się mas skalnych w kierunku Żlebu pod Mnichem. Ściany jaskini są lite, na spągu występuje autochtoniczny gruz skalny, w górnej części komina zaklinowane są bloki skalne i kamienie.

Przy otworze i prześwitach w górnej części komina występuje światło rozproszone, w środkowej części jaskinia jest ciemna. Obiekt jest suchy. W otworze i jego okolicach występują porosty i mchy. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Jaskinia wraz z sąsiednimi obiektami mogła być znana od czasów pierwszych przejść wspinaczkowych wschodniej ściany Mnicha. Za jej odkrywcę można więc uważać sierżanta austriackiego o imieniu Norbert (?), który podejmował tu próby w latach 1914-1918 lub T. Ciesielskiego i J. Krzyżanowskiego wspinających się tu 19 sierpnia 1928 r. Jaskinia bywa używana jako schron w czasie niepogody, o czym świadczą śmieci i wyrównane kamienie na dnie komina. Włodek (1977) zajmujący się obserwacją procesów neotektonicznych w Żlebie pod Mnichem wspomina o występowaniu szczelin we wschodniej ścianie Mnicha, które należy utożsamić między innymi z opisywanym obiektem.

Dokumentację jaskini sporządzili 26 września 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski; pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Włodek, M. 1977 (geneza, lokalizacja na zdjęciu); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).