Od wywierzyska potoku Będkówka idziemy w górę doliny, po przejściu około 750 m po prawej stronie znajduje się duża grupa skalna - masyw Wielkiej Skały, 300 m dalej mijamy z prawej strony grupę skałek z dużym otworem Jaskini Łabajowej. Idąc dalej dnem doliny przechodzimy około 300 m mijając z prawej strony zalesione zbocze Dupnej Góry i dochodzimy do kolejnego zalesionego wzgórza z kilkoma grupami skalnymi Tomaszówek Dolnych. W drugiej grupie skałek znajdują się szukane otwory.

Schronisko tworzy salka wewnątrz niewielkiej skałki i wychodzące z niej w 3 kierunkach krótkie korytarze wyprowadzające w 6 otworach. Salka ma wymiary 4x3 m i wysokość 2,5 m. Otwór N, metrowej wysokości o kolistym przekroju, znajduje się nad 2 metrowym progiem skalnym w ścianie skałki, otwór NW znajduje się w 1,5 metrowym, pochyłym progu skalnym, w jego dnie występuje wcięta w skale rynna denna. Dwa otwory o ekspozycji zachodniej znajdują się za kilkumetrowymi, szczelinowymi korytarzami i wyprowadzają na strome zbocze, dwa obszerne otwory eksponowane ku wschodowi znajdują się w skałce i wyprowadzają na trawiaste zbocze.
Schronisko krasowe powstało w wapieniach skalistych górnej jury (oksford), wewnątrz widoczne są liczne formy erozyjne, ściany są silnie skorodowane z licznymi jamami, wżerami i drobnymi, kolistymi kanałami (gąbczastość krasowa), w ścianach i stropie występują kotły wirowe powstałe w warunkach freatycznych, w otworze NW w dnie jest wcięta wadyczna rynna denna.
Szaty naciekowej brak. Dno w znacznej części jest skalne, jedynie w otworach wschodnich i salce niewielkie ilości osadów. Osady namuliska są skąpe, w salce i otworach wschodnich znajduje się niewielka ilość ilasto-humusowych osadów z gruzem wapiennym, na powierzchni liście i ślady po ogniskach.
Schronisko jest w całości pod wpływem zewnętrznych warunków atmosferycznych, pomiędzy otworami silne przewiewy.
Światło sięga do końca.
Ściany w całym schronisku pokrywają glony.

Wewnątrz występują pajęczaki, które badała Sanocka-Wołoszynowa (1981).

Jaskinia była znana od dawna i często odwiedzana.

Udokumentował ją po raz pierwszy Kowalski (1951). Aktualną dokumentację sporządził A. Górny (12.11.2009 r.).
Plan wg K. Kowalskiego.

Kowalski K. 1951 (opis inwentarzowy poz. 157, „Schronisko na Tomaszówkach Dolnych I” [13IV. 1946 r.], plan); Sanocka-Wołoszynowa E. 1981 (wymienia z jaskini jeden gatunek kosarzy i 3 pająków); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (w pełnym wykazie jaskiń i schronisk Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, poz. II.F.41); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).