Kawerna położona jest w północno wschodnim krańcu Góry Pychowickiej (Górka św. Piotra). Idziemy do niej od przystanku MPK Pychowice II (autobusy linii 112 i 162 z pętli przy Rondzie Grunwaldzkim), drogą w kierunku Tyńca. Po ok. 200 m skręcamy w lewo, w drogę prowadzącą do Skotnik (ulica Skotnicka), z której po przejściu ok. 200 m, tuż przed małą polanką skręcamy w lewo, a następnie ścieżką do niewielkiego, zarośniętego łomu, skąd dalej w górę ścieżką, którą dochodzimy nad krawędź kolejnego, większego łomu. Idziemy do krawędzi wzgórza, w stronę widocznych zabudowań Pychowic, skręcamy w prawo i dochodzimy do niebieskiego szlaku. Kilka metrów od niego leży pierwszy otwór kawerny; drugi położony jest 50 m na NW od pierwszego.

Kawerna posiada dwa otwory. Komora leżąca za otworem południowo‑wschodnim ma długość 34 m, szerokość 5 m, a wysokość ok. 2 m i jest ona zarazem największą w całej kawernie. Z komory odchodzą na boki trzy korytarze. Dwa z nich (na SE i SW) po kilku lub kilkunastu metrach doprowadzają do ślepych komórek o wymiarach 9x4 m. Trzeci korytarz prowadzi w kierunku północno‑wschodnim i przez dwa rozszerzenia doprowadza do komory leżącej bezpośrednio za otworem północno‑zachodnim. Ma ona 20 m długości, 6 m szerokości i 3 m wysokości.

Kawerna jest wykuta w wapieniu skalistym górnej jury (oksford) W stropie największej komory znajduje się naturalny kominek o wys. 1 m ze śladami działania wody.

Wstępne partie kawerny podlegają wpływom zewnętrznych czynników. Zimą tworzą się tu nacieki lodowe o wysokości do 1 m. W głębszych partiach zimą utrzymuje się dodatnia temperatura. Po opadach kawerna jest mokra. Zasięg światła ograniczony jest do części przyotworowych obu komór.

Zimą w kawernie hibernują nietoperze. Kawerna jest zaśmiecona, gdyż okoliczni mieszkańcy wykorzystują ją jako wysypisko śmieci.

Została wykuta przez wojska austriackie w czasie fortyfikowania Krakowa (I wojna światowa).

Dokumentację sporządził B. Słobodzian (02.1996 r.). Dane zaktualizowali w 2009 r. A. Górny i M. Szelerewicz.
Plan opracowali A. Przeniosło i B. Słobodzian.

Bogdanowski J. 1979 (wymienia); Harmata W. 1992 (dane o długości [100 m], maksymalnej szerokości i wysokości korytarzy, informacje o hibernacji nietoperzy); Bogdanowski J. 1993 (wzmianka); Zinkow J. 1995 (wzmianka); Słobodzian B. 1996 (opis, plan, lokalizacja otworów na mapie terenu); Jaskinie Pomostu Krakowskiego 2011 (plan i opis inwentarzowy).