Od parkingu przy wejściu do rezerwatu przyrody „Sokole Góry” należy skierować się na zachód. Koło ostańca „Pielgrzym” trzeba odbić na prawo od drogi prowadzącej ku Jaskini Pod Sokolą i podejść pod zwarte zgrupowanie wysokich skał, zwane Bonifacym lub Bońkiem. Zachodnie ograniczenie tych skał tworzy skalny cyrk - Amfiteatr.

Otwór schroniska wychodzi na niezbyt stromy stok w północnym ograniczeniu Amfiteatru. Jest bardzo duży - ma szerokość 1,8 m i wysokość 4 m. Schronisko tworzy obszerną niszę skalną, stopniowo wznoszącą się i zacieśniającą. W końcowej części, nad 1,5-metrowym progiem, znajdują się dwie boczne kieszenie i mała, zawieszona nad kominkiem komórka. Spąg tej komórki jest utworzony przez kilkanaście krystalicznych żył kalcytowych. Z owych kieszeni odchodzą bardzo małe i ciasne korytarzyki, kierujące się w stronę Schroniska w Ścianie, położonego po drugiej stronie skał Amfiteatru.
Schronisko utworzyło się w wapieniach jurajskich. Ściany schroniska są surowe ze śladami korozji, ogładzone i tylko miejscami pokryte resztkami polew naciekowych. W stropie sporo wymyć w rodzaju kotłów wirowych. Namulisko jest próchnicze, dosyć skąpe, ukryte w obniżeniach zasadniczo skalnego dna. Cały obiekt jest widny, suchy i zimą wymarzający. Nie stwierdzono występowania okazów flory i fauny.

Pierwszy raz opisał ten obiekt Kowalski (1951) jako „Schronisko w Sokolich Górach VII”, pod numerem inwentarzowym 492. Było ono także wzmiankowane przez Szelerewicza i Górnego (1986), jako „Schronisko w Amfiteatrze”. W dniu 20 marca 1983 r. pomiary wykonali J. Zygmunt i P. Kołodziejski. Dane zaktualizował J. Zygmunt w 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Kowalski K. 1951 (opis, plan); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka); Zygmunt J. 2003 (wykaz jaskiń); Tyc A. 2009a (wzmiankuje w aspekcie genezy); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011a (plan i opis inwentarzowy); Zygmunt J. 2013 (replika planu,i opisu (skrócony) z t.1 Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej, fot. otworu, błędna data zinwentaryzowania, pod numerem inwentaryzacyjnym według własnego podziału autora).

Zygmunt J. i in. 2000 (dokumentacja).