Od rynku w Olsztynie idziemy 2 km w kierunku południowym drogą prowadzącą do Biskupic, aż do leśnego parkingu na skraju rezerwatu przyrody „Sokole Góry”. Od parkingu należy udać się drogą leśną (bitą wapiennym rumoszem) ku wschodowi. Po przejściu 1 km, minąwszy skrzyżowanie duktów oznakowane zielonym i czarnym szlakiem, dochodzi się do charakterystycznej polany. Jest ona położona u podnóża północno-zachodnich zboczy Pustelnicy. Z polanki prowadzi wygodna ścieżka w stronę Jaskini Olsztyńskiej i okolicznych schronisk, w kierunku południowo-wschodnim, pod skalną ścianę Pustelnicy. W dwóch trzecich wysokości zbocza znajduje się otwór Studni Zygmunta. U podnóża skałek jest ścieżka, która po okołu 50-ciu metrach (w lewo, w górę) doprowadza do otworu Jaskini Olsztyńskiej. Schronisko znajduje się w skałkach, w odległości 50 m na zachód od niej, nieco wyżej.

Wejście do schroniska jest obszerne, częściowo otwarte od góry. Tworzy ono rodzaj ukośnego komina z niską, zamuloną prawie pod strop, kieszenią. Jego szerokość wynosi 1,5 m zaś wysokość jest równa wysokości skałki i ma około 5 m. Boczna kieszeń jest szeroka na 3 m.

Pierwszy opis schroniska podał Kowalski: „W głównej części schronisko wybrane jest przez poszukiwaczy kalcytu, część jednak jest naturalna. Przy otworze po prawej stronie niewielkie rozszerzenie z zachowanym pierwotnym namuliskiem. Dalej wysoki korytarz z dużym lejem w dnie, powstałym przez wybranie namuliska. Na ścianach resztki ładnych nacieków. Namulisko w znacznej części rozkopane, tworzy je gruz z piaskiem i próchnicą.”

Schronisko jest utworzone przez jedną dużą salę, o długości 10 m i szerokości do 5 m. Jej strop i ściany obfitują w różne kieszenie i zakamarki, często zarośnięte kalcytem. W końcowej części sali, nad metrowym prożkiem, ukryte są dwa bardzo ciasne, łączące się ze sobą, korytarzyki. Ich spąg jest przykryty cienką warstwą piasku ilastego. Zachowało się tu bardzo dużo różnorodnych form naciekowych, w tym interesujący, półmetrowej średnicy, bęben ze stalaktytami od dołu. Prawie wszystkie nacieki są zwietrzałe, suche i poobtłukiwane. Sądząc po resztkach bogatej kiedyś szaty naciekowej, analogicznej jak w sąsiedniej Jaskini Olsztyńskiej, obiekt ten musiał być odizolowany od powierzchni. Namulisko jest tutaj głównie próchnicowe, zmieszane z rumoszem wapiennym i piaskiem.

Schronisko powstało w wapieniach jurajskich na pionowej szczelinie ciosowej. W namulisku występuje warstwa z węglem drzewnym. Schronisko jest prawie w całości oświetlone rozproszonym światłem dziennym, podobnie też poddane klimatowi zewnętrznemu. Nie stwierdzono występowania okazów flory i fauny.

Schronisko zostało pierwszy raz opisane przez Kowalskiego w roku 1949 (Kowalski 1951) jako „Schronisko w Sokolich Górach V”, pod numerem inwentarzowym 488. Było też wzmiankowane przez Szelerewicza i Górnego (1986), jako „Schronisko Zachodnie”. Nazwę tę nadał J. Zygmunt, jako przeciwstawne Schronisku Wschodniemu, połączonemu z Jaskinią Olsztyńską i dzięki temu wchodzącemu w system Jaskini Olsztyńskiej. Ciasne korytarzyki na końcu sali zostały udostępnione dzięki przekuciu zacisku i przekopaniu namuliska w dniu 4 lutego 1978 r. przez grotołazów ze Speleoklubu „Ostaniec” z Bytomia (P. Stargała, P. Filipiak, A. Połeć, J. Krawczyk).

Materiały dokumentacyjne zebrali w dniach 9 stycznia 1983 r. i 20 marca 1983 r. J. Zygmunt, J. Kulawik, P. Kołodziejski i D. Berghausen. Dane zaktualizował J. Zygmunt w 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Kowalski K. 1951 (plan, opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka); Zygmunt J. 2003 (wykaz jaskiń); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011a (plan i opis inwentarzowy); Zygmunt J. 2013 (replika planu - zmniejszony - i opisu (skróconego) z t.1 Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej, fot. otworu, błędna data zinwentaryzowania, pod nr inwentarzowym wg własnego podziału autora).

Zygmunt J. i in. 2000 (dokumentacja).