Jaskinia położona jest w skałach na prawym, zalesionym stoku doliny Aleksandrowickiej. Z miejscowości Aleksandrowice kierujemy się drogą asfaltową prowadzącą do Kleszczowa. Za stawem i starymi zabudowaniami podworskimi, skręcamy w lewo i przechodzimy przez dolinę w kierunku przeciwległego, zalesionego zbocza. Wzdłuż granicy lasu idziemy kilkadziesiąt metrów w górę doliny, aż do wyraźnej ścieżki wchodzącej na zbocze; wchodzimy na zalesione zbocze i kierujemy się ku północy. Po przejściu ok. 100 m dochodzimy do skałek. W załomie górnej części skałek, tworzących trzeci grzbiet, znajduje się dolny otwór jaskini. Górny jej otwór położony jest powyżej skałek.

Do jaskini prowadzi duży otwór, powstały na szerokiej szczelinie, częściowo otwartej do powierzchni. Jej dno wypełnia strome osypisko i wielkie bloki skalne. Doprowadza ona do poprzecznej szczeliny. Stąd w prawo 4 m odcinek, otwarty do powierzchni na całej długości, wyprowadza na ścianki skalne. W lewo przez 1 m próg wchodzimy do wysokiego korytarza, o szerokości dochodzącej do 2 m. Jego ściany na kilku poziomach są rozcięte półkami znaczącymi kolejne poziomy przepływającej wody. W przedłużeniu jego osi ciągnie się wąska, prowadzącą ku górze szczelina, która wyprowadza w dnie niewielkiej studzienki o owalnym profilu i głębokości 2 m. Wylot jej znajduje się na poziomie 11,6 m powyżej otworu jaskini.

Z wysokiego korytarza (poniżej 1 m progu) w prawo prowadzi kręty i niski tunel dostępny na odcinku 5 m.

Jaskinia powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford). Na ścianach spotykamy wyschnięte polewy naciekowe. Namulisko w głębi gliniaste z gruzem skalnym. Przy otworach i w studzience zalega duża ilość humusu z gruzem wapiennym, pokrytego warstwą liści.

W głębi jest ciemna i sucha, jedynie najniżej położony tunel jest wilgotny.

Na ścianach i stropie w pobliżu otworu występują glony, porosty i mszaki: mchy - Neckera complanata i Taxiphyllum wissgrillii oraz wątrobowiec - Porella platyphylla.

Wewnątrz jaskini obserwowano (25.03.2000 r.) pająki - duże okazy Meta menardi i zimujące tam motyle (ćmy) - Scoliopteryx libatrix i Triphosa dubitata.

Jaskinia jest zwiedzana i zaśmiecona. W 2000 roku Andrzej Wojtoń pokonał zacisk w dolnym ciągu jaskini i odkrył 4 m korytarza.

Zinwentaryzowana została przez Kowalskiego (1951) pod poz. 17, który nic nie wspomina o górnym otworze jaskini; być może powstał on już później. Dokumentację sporządzili J. Baryła, A. Górny i M. Szelerewicz (11.1999 r.). Dane zaktualizowali w 2009 r. A. Górny i M. Szelerewicz.
Plan opracował M. Szelerewicz.

Kowalski K. 1951 (położenie, opis, plan); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają w wykazie); Jaskinie Pomostu Krakowskiego 2011 (plan i opis inwentarzowy).

Baryła J., Górny A., Pruc M., Słobodzian B., Szelerewicz M. 2000 (opis inwentarzowy i plan); Wojtoń A. 2000 (informacja o odkryciu 4 m korytarza).