Do wzgórza dochodzimy skręcając w Kolonii Wiesławów (północna część Złożeńca) w wąską asfaltową drogę do Smolenia. Po przejściu około 550 m należy skręcić w prawo (na południe) by po przejściu kolejnych 500 m dojść do północnych zboczy Dziurawej Skały. W podszczytowej partii wzgórza na południowo-wschodnim zboczu są skałki przecięte niezbyt szeroką szczerbą. W tej szczerbie u podnóża skałek znajduje się południowo-zachodni otwór. Otwór północny jest przysłonięty wielkim głazem i wejście tędy jest nieco utrudnione.

   Schronisko to rodzaj kanionu pod zaklinowanymi w stropie głazami. Mniej więcej w połowie długości znajduje się komin pomiędzy głazami. Przy wejściu północnym korytarz rozwidla się na wąską szczelinę skręcającą w prawo i szerszy korytarz wiodący wprost do otworu północnego. Otwór południowo-zachodni jest dosyć niski i trzeba go pokonywać na czworakach.

   Schronisko rozwinięte w górnojurajskich wapieniach skalistych ma genezę typowo tektoniczną. W schronisku można spotkać nieliczne nacieki grzybkowe. Namulisko jest humusowo-gliniaste z dużą ilością kamieni.

   Całe wnętrze jest suche i przewiewne. Wnętrze jest mroczne ale można się obejść bez latarki. Przedstawicieli flory i fauny brak.

Brak śladów odwiedzania. Pierwsza wzmianka w literaturze na temat schroniska pojawia się w 1993 r. (Polonius, Tyc, Sławiński) a następna w 1994 r. (Polonius).

W dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego nosi nazwę Schronisko w Dziurawej Skale I i numer IV.C.36. Opis i plan schroniska znajduje się również w dokumentacji dla Ministerstwa Środowiska z roku 2000. Pomiary schroniska wykonali we wrześniu 1991 r. A. Polonius i S. Kornaś. Dane zaktualizował A. Polonius (2010).
Plan opracował A. Polonius.

Polonius A., Tyc A., Sławiński J. 1993 (wzmianka); Polonius A. 1994 (wzmianka, lokalizacja); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Polonius A. i in. 1991; Polonius A. i in. 2000 (dokumentacja); Polonius A. 2003 (wymienia).