Schronisko nie trudno zlokalizować ponieważ znajduje się ono w jedynej grupie skalnej pojawiającej się w miejscowości Dłużec. Wzgórze z tymi skałami leży po południowej stronie drogi Dłużec-Domaniewice. Z miejscowości Dłużec idziemy około 300 m na zachód od skrzyżowania dróg Dłużec-Lgota Wolbromska i Dłużec-Domaniewice, w kierunku grupy skałek. Na zboczu wzgórza znajduje się ujęcie wody dla całej wsi. (Wysokość otworów nad drogą Dłużec-Bydlin: około 15 m).

   Główna część schroniska to tunel przebijający skałkę na wylot, złożony z trzech wysokich sal połączonych nieco niższymi „przełazami”. W stropie największej sali znajdują się okna doświetlające wnętrze. Dno głównego tunelu opada lekko od otworu południowo-wschodniego do otworu północno-zachodniego. Schronisko ma również boczny ciąg w postaci korytarza równie wysokiego choć nieco węższego niż główny tunel. Korytarze łączą się w pobliżu otworu południowo-wschodniego. Jedno połączenie jest bezpośrednie poprzez niewysoki prożek skalny i zwężenie korytarza. Drugie połączenie przebiega niezmiernie niskim tunelikiem biegnącym skośnie do korytarzy, które łączy. Otwory NW i NE wychodzą na bardzo strome zbocze, natomiast otwór SE otwiera się na podszczytową, płaską łączkę.

   Schronisko rozwinęło się w górnojurajskich wapieniach skalistych typu smoleńskiego. Mimo stosunkowo niewielkich rozmiarów schronisko w Dłużcu zasługuje na nieco więcej uwagi niż inne podobne rozmiarami schroniska w okolicy. Wielootworowa próżnia skalna jest niewątpliwie pozostałością dużego systemu krasowego leżącego w tym samym poziomie jaskiniowym co Jaskinia Jasna w Strzegowej oraz Jaskinia na Biśniku. Rozmiary i kształt korytarzy schroniska świadczą o bardzo dużych przepływach wód freatycznych. Niestety ze względu dużą miąższość namuliska nie można stwierdzić czy zaznaczył się również etap wadyczny powstawania jaskini w postaci rynny dennej. W ścianach schroniska widać płytkie, łagodne zagłębienia wirowe oraz drobne kanaliki. W ścianie bocznego korytarza znajduje się ślepo zakończona wnęka o długości około 2 m - tylko w tej wnęce znaleziono resztki starego i wysuszonego mleka wapiennego. W pozostałej części schroniska nie znaleziono nacieków. Namulisko gliniasto-humusowe, w ciasnej odnodze nieco zaśmiecone. Sprawia wrażenie bardzo obfitego, jego miąższość można by w przybliżeniu ocenić na jakieś 2 do 3 m. Nie znaleziono nigdzie śladów rozgrzebywania. Nie natrafiono na wzmianki w literaturze, czy były tu prowadzone jakiekolwiek prace archeologiczne.

   Brak własnego mikroklimatu - jak opisuje to K. Kowalski „schronisko jest jasne, suche, przewiewne”. Wewnątrz schroniska nie znaleziono okazów flory. Oprócz zalatujących do schroniska trzmieli innych okazów fauny nie stwierdzono.

Nie natrafiono na wzmianki w literaturze, czy były tu prowadzone jakiekolwiek prace archeologiczne. B. Muzolf zaznacza je na mapie jako potencjalne stanowisko paleolityczne.

Schronisko musiało być znane od początków osadnictwa w tych okolicach. Cechą charakterystyczną tego schroniska jest minimalna ilość śmieci w jego wnętrzu mimo bliskości zabudowań. Powodem tego jest prawdopodobnie bezpośrednie sąsiedztwo ujęcia wody.

Opisuje je K. Kowalski w swoim opracowaniu „Jaskinie Polski” pod numerem 379.  W „Jaskiniach Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej” M. Szelerewicza i A. Górnego schronisko nosi numer IV.D.1 (bez planu). Opis i plan schroniska znajduje się w uzupełnieniu do dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego z 1996 roku i nosi numer IV.D.1. Pomiary w schronisku wykonali w lipcu 1996 r. A. Polonius, i J. Sławiński. Dane zaktualizował A. Polonius (2010).

Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951 (opis i plan); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają); Muzolf B. 1993 (wzmianka); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Polonius A. i in. 1996; Polonius A. 2003 (wymienia).