Z Ryczowa idziemy asfaltową drogą w kierunku południowo-wschodnim, po około 150 m asfaltowa droga skręca ostro w prawo, natomiast udajemy się prosto piaszczystą drogą polną. Po przejściu kilkuset metrów widać ostańce Straszykowej Góry. Drogą osiągamy najwyższy punkt i skręcamy w stronę najwyższego wzniesienia. Przechodzimy przez bramkę skalną po południowej stronie szczytu (miejsce biwakowe), omijamy po prawej następny ostaniec i podchodzimy do następnego od strony południowej. W najwyższym, łatwo dostępnym miejscu ostańca znajduje się niewielki, prowadzący w dół otwór schroniska. Pozostałe otwory wyprowadzają w północnej ścianie ostańca na wysokości około 3 m nad jego podstawą. Dostęp do otworów północnych trudny, do pokonania progi skalne 2, 5 i 3, 0 m, pomiędzy otworami dolnymi ciasny korytarzyk.

   Otwór południowo-wschodni znajduje się za dużym głazem wapiennym. Za nim ciasna pionowa studzienka 1 m głębokości doprowadzająca do ukośnego, soczewkowatego korytarza opadającego w dół. Korytarz długi na 7 m o dnie skalnym, wprowadza na półkę skalną urywającą się 2, 5 metrowym pionowym progiem. Otwór obszerny, wysoki o szerokości 4 m. W korytarzu 3 m przed otworem północnym w lewo odchodzi w dół 5 metrowej długości korytarz dość ciasny, o dnie skalnym. Zakończony jest 3 metrowym przewieszonym progiem skalnym sprowadzającym do podstawy skałki.

    Schronisko utworzone w wapieniu skalistym górnej jury; powstało w warunkach freatycznych, czego dowodem są charakterystyczne wymycia na ścianach i kolisty kształt korytarzy. Namulisko w postaci niewielkiej ilości zapiaszczonego lessu z gruzem wapiennym znajduje się jedynie pod górnym otworem, w pozostałej części schroniska namuliska brak. Schronisko jest suche, przewiewne, w całości podlega wpływom atmosferycznym. W okolicach otworu występują mchy i porosty, skąpo. Zaobserwowano nieliczne pajęczaki, motyle i muchówki.

Znane i odwiedzane od dawna.

Zostało udokumentowane w maju 1991 r. przez M. Szelerewicza i A. Górnego, którzy zaktualizowali obserwacje w listopadzie 1998 r. W dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego schronisko nosi numer IV.B.59. Opis i plan schroniska znajduje się również w dokumentacji dla Ministerstwa Środowiska z roku 2000. Dane zaktualizował A. Polonius (2009).
Plan opracowali M. Szelerewicz i A. Górny.

Polonius A. 1994 (wymienione w wykazie, lokalizacja na mapie); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Górny A. i in. 1991a (lokalizacja na mapie w skali 1:10 000; opis schroniska, plan, zdjęcie otworu północnego); Polonius A. i in. 2000 (dokumentacja); Polonius A. 2003 (opisuje morfologię i genezę).