Z Przełęczy Salmopolskiej idziemy w kierunku Malinowa i skręcamy na prawo (od czerwonego szlaku) w szeroką,, utwardzoną drogę poziomicową. Trawersuje ona stoki Malinowa od strony Wisły Malinki. Po około 20 minutach marszu, gdy z lewej strony nad drogą zauważymy wychodnie skalne schodzimy z drogi na prawą stronę. Idziemy dalej w dół od drogi, lasem około 200 m. Tu między dużymi głazami znajduje się otwór jaskini. Dojście mylące, otwór trudny do znalezienia. Zwiedzanie bez trudności.

Otwór wejściowy jest mały i bardzo niepozorny, o przekroju trójkąta. Ciasny, stromo nachylony korytarzyk wstępny (o orientacji N-S) po około2 m nieco się poszerza. W lewo urywa się studzienką (doprowadzającą do niższych partii), od N ograniczony jest dużym zawaliskiem wielkich bloków. W kierunku NE odchodzi ciasna, niepozorna szczelinka doprowadzająca do ślepego korytarzyka bocznego (długości około 3 m i szerokości około 0,8 m) równoległego w swym przebiegu do korytarzyka wstępnego. Tak przedstawia się wyższe piętro jaskini.
Aby dostać się do niższych partii należy zejść (uprzednio wspomnianą) studzienką głębokości 0,75 m i dalej stromo opadającym, skręcającym korytarzem przechodzącym w niewielką, podługowatą salkę. i tu charakter jaskini się zmienia. Partie te są wyższe, przestronniejsze niż uprzednie, ściany równe i przeważnie lite. Dno zasłane głazami, gliną, gdzieniegdzie glebą. W kierunku S salka kończy się właściwie ślepą niszą, z której jedynie w kierunku E odchodzi bardzo ciasne pęknięcie (niemożliwe do przejścia) mające prawdopodobnie połączenie z dalszymi partiami.
Od salki w kierunku E schodzimy nachylonym korytarzem, po około2 m dochodzimy do rozdroża. Na prawo (S) biegnie ślepy właściwie korytarzyk z charakterystyczną półką-listwą, mający prawdopodobnie połączenie ze wspomnianą uprzednio niszą. Ściany są tu również lite, szczeliny strzeliste. W kierunku N po przejściu przewężenia wydostajemy się do kolejnego rozszerzenia - salki. Spąg zasłany jest tu dużymi blokami, równy. Dalej ku N znajduje się wnęka (kończąca się zawaliskiem) zasłana miejscami gliną. Natomiast ku E salka przechodzi w wygodny korytarz o przekroju trójkąta (wysokości ponad 2 m, szerokości przy dnie1 m) i ścianach równych, litych. Liczy on do 3 m długości Zrazu jest płaski, po czym przechodzi stromo do góry. Kończy się płaską ścianą, tylko w prawo odchodzi wąskie pęknięcie.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach warstw godulskich górnych na dwóch różniących się zespołach szczelin:
I - wyższy, ciaśniejszy o kierunku N-S;
II - niższy, przestronniejszy o głównym kierunku E-W.
Dno jest zasłane gruzem i gliną. W partiach przyotworowych występuje również gleba.
Jaskinia na ogół sucha. Światło sięga w partie wstępne. Przewiew niewyczuwalny. Na głazach przyotworowych występują mchy i trawy. W bocznym korytarzyku wyższego piętra znaleziono salamandrę.

Odkryta w lipcu 1979 r. przez L. Zawieruchę, J. Ganszera i J. Pukowskiego (Speleoklub Bielsko-Biała) w czasie eksploracji stoków Malinowa.

Materiał dokumentacyjny zebrali dnia 23 lutego1980 r. J. Ganszer i G. Klassek. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2008 r. pomierzył J. Pysz (Speleoklub Bielsko-Biała). Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.
Plan opracował G. Klassek.

Klassek G. 1982 (plan i opis inwentarzowy); Klassek G. 1984 (ujęta w zestawieniu zinwentaryzowanych jaskiń); Gawłowski P. 1989 (umiejscowienie jaskini w jednostkach litostratygraficznych); Klassek G. 1990 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997a (plan i opis inwentarzowy).