Otwór wejściowy znajduje się w skalistym zagłębieniu. Wchodzimy do małej prostokątnej studni (0,8 m x 1,2 m, głębokości 1 m), przy dnie której znajduje się niska, szeroka na 1,7 m szpara. Schodzimy w dół pochyłym, niskim lecz szerokim przejściem. Po 3 m doprowadza ono do przestronnego korytarza głównego rozwiniętego na kierunku NW-SE. Na pierwszym 5 m odcinku korytarz o trapezowatym przekroju jest wysokości na 1,7 m; szerokości przy stropie ponad 2,5 m, a przy dnie do 1,9 m, gdyż z prawej strony ogranicza go podłużna półka. Strop tworzy płaska płyta. Ściany dość regularne rozchodzą się ku górze. Dno po pochyłym zejściu jest płaskie, dalej zawalone głazami, nastramia się. W miejscu gdzie wspomniana półka się kończy, ku SW w dół przedostać się można do bardzo ciasnego (z zaciskiem ZII pośrodku) bocznego korytarzyka, równoległego do ciągu głównego, o łącznej długości 5 m. Na dalszym 12 m odcinku korytarz główny już o prostokątnym przekroju zwęża się (szerokości od 1 m do 1,5 m), lecz jest wyższy (do 3 m). Strop nadal płytowy, przeważnie pochylony. Ściany proste, miejscami silnie spękane. Dno częściowo nierówne, zawalone głazami. Korytarz kończy się zawaliskiem, przed którym ciasną studnią (gł. 1,8 m) w dnie, ku SE, przedostać się jeszcze można do ciasnego, bocznego korytarzyka (długości około 4 m) z dwoma równoległymi kominkami (2 m i 1,2 m), również zakończonego zawaliskiem.

 Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach godulskich środkowych. Dno pokryte rumoszem, większymi i mniejszymi głazami, gdzieniegdzie gliną, w partiach wstępnych zmieszaną z glebą.

 Jaskinia jest sucha, tylko w okresie roztopów miejscami intensywnie skapuje woda. Silny przewiew wyczuwa się przy otworze wejściowym. Temperatura dnia 23 września 1950 r. wynosiła +9,5ºC przy +5°C na zewnątrz (Kowalski 1954). Światło sięga 5 m od otworu wejściowego, jednakże przy słonecznej pogodzie w zawalisku na końcu korytarza głównego też widać niewielkie prześwity.

 Na ścianach studni wejściowej występują mchy. Z fauny zaobserwowano: nietoperza - prawdopodobnie nocek duży (Myotis myotis), pająki, dużą ilość (50 sz. grudzień 1995) szczerbówki ksieni (Scoliopteryx libartix) - motyl z rodziny sówek. Wiele matyli ginie, stwierdzono (w partiach wstępnych) liczne szczątki, głównie skrzydła (Mysłajek 1999b, 2000b).

Jaskinia znana jest ludności miejscowej od bardzo dawna. Pierwszą pisemną wzmiankę dotyczącą prawdopodobnie tej jaskini odnajdujemy w „Dziejopisie Żywieckim” A. Komonieckiego (1704, druk 1866): „Niedaleko od Skrzeczny jest góra w Łodygowickim Państwie nazwana Magórką; a tam ma być dziura jedna, w którą gdyby kaczora wpuścił, to w Jaworzu - za Bielskiem mila - wypłynąłby wodą”. O Smoczej Jamie lub Wietrznej Dziurze wzmiankuje w 1914 r. (podając jej długość na 25 m). K. Sosnowski powtarzając tę informację w swoich późniejszych opracowaniach turystycznych z lat 1925, 1930, 1948. Prawdopodobnie opisywanej jaskini dotyczy wzmianka w „Ilustrowanym przewodniku po Galicji” M. Orłowicza (1919), który omyłkowo (jak twierdził K. Kowalski - 1954) umiejscawia ją w Hrobaczej Łące. Za wyżej wspomnianymi autorami o obu jaskiniach (w Magurce i w Hrobaczej Łące) wzmiankuje też R. Danysz-Fleszarowa (1933). Długość jaskini, dzięki eksploracji prowadzonej przez członków bielskiego klubu wzrasta do 33 m: w 1980 r. J. Pukowski i J. Ganszer odkrywają boczny korytarzyk w końcowych partiach jaskini, a w 1993 r. M. Salecki i M. Konior odkrywają boczny korytarzyk w początkowych partiach.