Od wsi Łysina idziemy na N na Ścieszków Groń. Ze szczytu kierujemy się na E. Skręcając w prawo wchodzimy w las gdzie znajduje się zespół skałek i rowów rozpadlinowych zwany „Zamczysko”. Dojść tu można również szlakiem turystycznym (znaki zielone) z Kocierza Górnego. Spod największej ściany, kierując się na S idziemy około 60 m do otworu jaskini. Dojście nieskomplikowane, otwór łatwy do znalezienia. Zwiedzanie łatwe, tylko na progu w jaskini pomocna może być lina (10 m).

Przez małą studzienkę wejściową (głębokości 1 m) przedostajemy się do krótkiego, wąskiego, biegnącego w dół, ku SW, korytarza. Rozszerza się on niebawem do 1 m i po dalszych 2 m zwęża, kończąc się kwadratowym głazem, za którym przez próg (4,6 m) schodzimy do głównej części jaskini. Tworzy ją prosta, strzelista (wysokości do 5,5 m) szczelina, rozwinięta na kierunku NW-SE. Ściany są lite, proste prawie w całości, tylko przy stropie się zbiegają. Dno poza dwoma niewielkimi pochyłościami jest płaskie. Ku NW szczelina biegnie przez 7 m. Zrazu szerokości 0,7 m, stopniowo się zwęża do 0,4 m i kończy ślepo. W odległości około 2 m od progu ku SW odchodzi krótkie, ciasne i ślepe odgałęzienie. Ku SE szczelina (szerokości od. 0,9 do 0,3 m) biegnie przez 6,5 m, po czym na odcinku 1,5 m skręca ku NE, dalej SE i wyklinowuje się. Tu w odległości 2,5 m od progu, odchodzi od szczeliny głównej ku SW ciasne, boczne odgałęzienie, które po 3,5 m zagradza większy głaz. W styczniu 1999 r. A. Żera udokumentował tu nowy korytarz. Za głazem biegnie z E na W strzelisty korytarz o długości 4,5 m. Znajduje się tu aktualnie najniższe miejsce w jaskini (-10 m). Dno pokryte jest gruzem skalnym i mniejszymi wantami. Ściany są równoległe, lite. (Żera 2000).
Jaskinia powstała w piaskowcach istebniańskich dolnych w wyniku ruchów odprężeniowo-grawitacyjnych. Dno pokryte jest rumoszem i nielicznymi większymi głazami.
Ściany jaskini są miejscami wilgotne. Przewiew wyczuwa się w partiach przyotworowych, tam też sięga światło. Flora nie była obserwowana. Zauważono kokony pająków.

Do czasu udokumentowania brak konkretnych wzmianek o tym obiekcie w literaturze. Jednak ogólne wzmianki o jaskiniach z tego terenu podaje już A. Komoniecki (1704, 1866) pisząc: „Także w tymże Państwie [Ślemieńskim - przyp. autora] w górze Łysinie są dziury albo lochy szerokie i głębokie, między wielkimi skałami w ziemi będące, które skryte są i dojść ich nie można”. Natomiast Z. Alexandrowicz (1978) opisuje wybrane formy skałkowe.

W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali dnia 22 stycznia 1989 r. A. Gawron, J. Pukowski, P. Sowula i J. Ganszer ze Speleoklubu Bielsko-Biała. Dnia 22 stycznia 1999 r. dokumentację z nowego korytarza zebrał A. Żera.Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2003 r. pomierzył J. Ganszer, w 2004 r. wysokość n.p.m. P. Beczała (Speleoklub Bielsko-Biała). Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.
Plan opracował J. Ganszer, uzupełnienia A. Żera.

Ganszer J. 1989, (wzmianka o wyjeździe inwentaryzacyjnym); Klassek G. 1989 (wzmianka o inwentaryzacji); Klassek G. 1990 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Wiśniewski W.W. 1999 (wzmianka o jaskini); Klassek G., Mleczek T. 1999 (wzmianka o zwiększeniu długości jaskini); Żera Ar. 2000 (plan, przekrój i opis nowego korytarza, schemat lokalizacji jaskini); Pukowski J., Krause R., Mrózek G. 2004 (schemat lokalizacji i plan jaskini, bez uzupełnień).