Od dawnego przystanku kolejowego Czartak (na trasie Wadowice - Sucha Beskidzka (obecnie linia zlikwidowana - budowa zapory) idziemy kilkaset metrów z biegiem rzeki Skawy. Następnie przechodzimy przez rzekę i cofamy się w górę jej biegu na S, ścieżką wzdłuż zbocza. Po dojściu do zarośniętych głazów (po lewej stronie) schodzimy ze ścieżki i około 20 m w górę do następnej grupy skałek. Tu znajduje się otwór jaskini. Zwiedzanie bez trudności.

Przez niewielką (głębokości 1,3 m) czworoboczną studzienkę wydostajemy się ku SE do 3 m korytarzyka, który skręca pod kątem prostym i wyprowadza do salki o wymiarach: długość około 2,8 m; szerokość 1,3 m; wysokość 1-2 m. Widać tu ślady bytności ludzkiej. Dno płaskie, strop zaś w części SW równy, zrazu wznoszący się ku NE, po czym raptownie przechodzący w wąską szczelinę. Ściany proste i masywne. Od salki w kierunku SE odchodzi szczelina (szerokość 0,5 m), która po około 2 m nastramia się i rozgałęzia na boczne korytarzyki, eksplorowane i udokumentowane w 1998 r. przez Ar. i Al. Żerę. Widoczny jest tu gruby korzeń drzewa, co świadczy o bliskości powierzchni. W prawo na SW dalej NW odchodzi krótki, ciasny korytarz (A) wcinający się między dwie poziome skalne płyty. W środkowej części rozszerza się, a po ok. 2 m przechodzi w bardzo wąską szczelinę. Dalej w lewo na NE odchodzi zawaliskowy korytarz (B) - długość 2 m, wysokość do 0,4 m, szerokość do 0,5 m. W prawo znajduje się jeszcze niewielka wnęka (C). Główna szczelina biegnie dalej na SE jeszcze 4 m. W końcowej części zwęża się i obniża.

Jaskinia osuwiskowa, powstała w warstwach godulskich. Dno pokryte miejscami gliną, z rzadka większymi blokami.

Jest sucha przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga w partie przyotworowe.
Flory nie zaobserwowano.

Zauważono komary, pająki, ćmy oraz jednego (bliżej nieokreślonego) nietoperza.

Do czasu udokumentowania brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze, choć znany był ludności miejscowej. Należy zaznaczyć że jaskinia z uwagi na bezpośrednie sąsiedztwo wielkiej budowy (zapora) może ulec całkowitemu zniszczeniu.

W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali dnia 26 grudnia 1985 r. J. Pukowski i J. Ganszer ze Speleoklubu Bielsko-Biała. Materiał dokumentacyjny z końcowych i bocznych partii zebrali w marcu 1997 r. i maju 1998 r. Ar. i Al. Żera. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2002 r. pomierzył J. Ganszer.

Plan opracował J. Ganszer, uzupełnienia i przekrój rozwinięty  - Ar. Żera.

Ganszer J. 1986 (wzmianka o inwentaryzacji); Klassek G. 1990 (opis inwentarzowy jaskiń, ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Żera Ar. 2000 (informacje o nowych partiach, przekrój rozwinięty i uzupełniony plan jaskini).