Z Dobrej (PKP) idziemy zielonym szlakiem na Łopień. Dochodzimy nim na okazałą, podszczytową Polanę Mycodrówka. Tam spotykamy rowerowy szlak znakowany czerwono-białymi paskami. Idziemy tym szlakiem kilkaset metrów na NE. Wychodzimy z polany i wchodzimy do lasu. Tu dochodzimy do rozgałęzienia: w lewo odchodzą dwie drogi. Skręcamy w pierwszą z nich (na N, już bez szlaku) i po kilkudziesięciu metrach wychodzimy na zarośniętą polanę. Droga skręca na prawo, my natomiast idziemy prosto (na N), nieco w dół, zanikającą ścieżką. Po stu kilkudziesięciu metrach zauważamy rozpadliny i niewysokie ścianki skalne. Tam poniżej wśród drzew jarzębiny znajdują się otwory Jaskini Zbójeckiej w Łopieniu. Dojście bez trudności.

Zwiedzanie głównego ciągu bez większych trudności. Natomiast przejście wszystkich partii jaskini jest uciążliwe (ciasno). Ponadto pokonanie wprost Komina Prezesa wymaga wspinaczki 10 m wysokości ścianą (ślisko, trudności II, przydatna lina). Również przy przejściu studzienki (3,4 m wysokości) prowadzącej z Sali Wejściowej do Sali pod Studnią przydatna może być lina.

 Studzienka wejściowa głębokości 2,2 m (otwór 1) sprowadza do niewielkiej, lecz wysokiej do około 3 m Sali Wejściowej. Na NW prożkiem do góry wysokości 1,0 m wchodzimy do korytarza długości około 3 m i wysokości 1,5 m, w którego stropie znajduje się pochyły kominek (wysokość 1,0 m) zablokowany w środku blokiem skalnym (otwór 2). Obok znajduje się jeszcze jeden kominek (1,6 m wysokości), który dawniej doprowadzał do najdogodniejszego otworu jaskini- obecnie zawalonego (Bubula 1999, Mleczek 1999d).

Obok znajdował się Wspomniany korytarz zmienia kierunek na SSW i opadając dochodzi po około 3 m do kolejnej 1,5 m głębokości studzienki. Za nią, poniżej znajduje się opisana dalej Sala Zbłąkanych, przed studzienką na SE ciasny korytarzyk długości 2,5 m prowadzi do niewielkiej, lecz wysokiej na około 3 m, Kruchej Salki. Z niej dalej ciasnymi szczelinami do otworu 3.

Otwór 3 stanowi wąska podłużna studzienka (2,0 m głębokości), którą schodzimy do korytarzyka o przebiegu SSE-WWN (3,5 m długości, 0,4-1,2 m szerokości, do 1,5 m wysokości). W połowie korytarzyka kruchą studzienką (1,3 m głębokości) schodzimy do niżej położonego korytarzyka o przebiegu W-E. Ma on długość 6 m, średnią szerokość 0,8 m i wysokość 0,4-1,4 m. W części E korytarzyk ten przekształca się w niewielką salę o wymiarach 2m na 2,5 m i wysokości o 1,5 (Komora Bodzia). W części W dolnego korytarzyka znajduje się ciasna studzienka sprowadzająca do niedostępnej szczeliny (1,7 m głębokości), za nią również zaciskowa studzienka, którą można zejść do górnych partii Sali Zbłąkanych. Z korytarzyka przez próg wchodzimy natomiast do równoległej szczeliny szerokości do 1 m, wysokości do 1,2 i długości 5 m, która dochodzi do opisanej wcześniej Kruchej Salki.

 Sali Wejściowej natomiast na E, schodzimy przez prożek 1,4 m wysokości do wysokiej szczeliny. z niej z kolei kierujemy się w przeciwnym kierunku (na W), do ciasnego korytarzyka długości około 3 m. Można dojść do niego również z Sali Wejściowej ciasną studzienką 2,0 m głębokości, znajdującą się w środkowej części sali lub studnią 2,5 m głębokości znajdującą się poniżej otworu wejściowego 1. w połowie tego korytarzyka znajduje się stroma pochylnia, którą schodzimy (ciasno) do położonej poniżej Sali pod Studnią. Inne dojście do tej sali prowadzi wprost ze Sali Wejściowej podłużną studzienką głębokości 3,4 m (przydatna lina).

 Sala pod Studnią ma długość około 5 m, szerokość do 2,0 m i wysokość dochodzącą do 3 m. Odgałęzia się w niej kilka ciągów jaskini. w S części sali znajduje się niewygodne wejście do poprzecznego korytarza długości ok. 3 m, który doprowadza do Sali Zbłąkanych. w dnie korytarza jest również zaciskowa (Z1) Wredna Studzienka głębokości 2,0 m, która można zejść do opisanych dalej partii w rejonie Sali Dziadka. Po przeciwnej stronie wejścia do tego korytarza (na jego przedłużeniu) znajduje się około 2 m długości, ładnie urzeźbiona szczelina. z Sali pod Studnią do Sali Dziadka prowadzi też uciążliwe dojście Ciasnymi Partiami. Wejście do tych partii prowadzi studzienką 3,6 m głębokości znajdującą w północnej części Sali pod Studnią. Po zejściu studzienką znajdujemy się w niskim korytarzu, który opadając na NE, po 2 m łączy się z niskim korytarzem o przebiegu N-S. Na N korytarz ten kończy się po około 1 m, natomiast na S po 4 m łączy się ponownie z korytarzykiem pod studzienką. Stąd przechodzimy kolejną 1,0 m głębokości studzienką do poprzecznej szczeliny długości około 3 m, skąd zaciskową (Z1) studzienką głębokości 1,0 m wchodzimy do niskiego korytarzyka. Po 1,5 m zakręca on na NW i po dalszych 1,5 m wychodzi w charakterystycznej, podłużnej studni (2,0 m głębokości) znajdującej się w Sali Dziadka. Najdogodniejsze jednak przejście z Sali pod Studnią do Sali Dziadka prowadzi studzienką (2,0 m głębokości) z południowej części sali. Znajduje się ona poniżej opisywanego wcześniej wejścia do korytarza do Sali Zbłąkanych. Studzienka sprowadza do pochylni w wysokim korytarzu, którym z kolei dochodzimy do jego rozgałęzienia. Stąd idąc na NW, po pokonaniu prożku 0,5 m wysokości dochodzimy do Sali Dziadka. Natomiast niski korytarz na SW, po około 2 m dochodzi do 1,0 m wysokości prożku. Przed tym prożkiem, po prawej znajduje się 1,5 m wysokości kominek, który doprowadza do równoległego, ciasnego korytarzyka długości około 1,5 m. Zakończony jest on studzienką głębokości 1,5 m, która doprowadza do opisanego dalej korytarza z pochylnią. Na NE od korytarzyka znajduje się ujście opisanej wcześniej, zaciskowej Wrednej Studzienki głębokości 2,0 m, którą można wyjść do korytarza pomiędzy Salą pod Studnią i Salą Zbłąkanych. Od korytarzyka na południe schodzimy do równoległej szczeliny położonej za wspomnianym prożkiem 1,0 m wysokości. Tu znajduje się kolejne ważne topograficznie rozgałęzienie korytarzy. Na zachód można przejść do wspomnianego korytarza z pochylnią prowadzącego do wyodrębniającej się z Sali Dziadka opisanej dalej Sali Pradziadka. Natomiast na SE idziemy niską szczeliną, która po około 2 m skręca raptownie na SW. Zaraz za skrętem znajduje się odgałęzienie na NW, które doprowadza do pochylni. Dochodzi ona do ujścia 2,0 m głębokości Zagubionej Studzienki prowadzącej z Sali Zbłąkanych. Kierując się natomiast od skrętu korytarza dalej na SW, dochodzimy po około 3 m do 1,0 m wysokości kominka. Odchodzi też stąd ciasne przejście na NW, które po około 3 m doprowadza do Sali Pradziadka. Natomiast wspomnianym kominkiem 1,0 m wysokości wychodzimy do zakrzywionej, nieregularnej szczeliny długości około 5 m. Stąd kolejnym kominkiem 1,5 m wysokości wychodzimy do SW części Sali Zbłąkanych.

 Sala Zbłąkanych ma ona szerokość do 6 m i wysokość dochodzącą do 2,5 m. W środkowej części przedzielona jest charakterystyczną grzędą skalną, strop też jest charakterystycznie urzeźbiony. z północnej części prowadzi wysoki korytarz, który doprowadza przez opisywaną wcześniej studzienkę (1,5 m głębokości) do korytarza idącego z Sali Wejściowej i otworów jaskini (prowadzi tędy najdogodniejsze dojście z Sali Wejściowej do Sali Zbłąkanych i dalej opisywanymi już partiami do Sali Dziadka). Nieco wcześniej przed studzienką, odchodzi na E wzmiankowany już korytarz prowadzący do Sali pod Studnią. Natomiast z E części Sali Zbłąkanych prowadzi wąski korytarz wysokości do 3,0 m i długości około 7 m. w jego środkowej części znajduje się 1,0 m głębokości studzienka, którą schodzimy do równoległej, niskiej szczeliny. Na jej dnie znajduje się wejście do 2,0 m głębokości Zagubionej Studzienki. W środkowej części korytarza znajduje się również wejście do 2,0 wysokości kominka, którym wydostajemy się, do niskiej salki 1,5 m wysokości. w S części tej salki znajduje się 3,0 m głębokości studnia, która wychodzi nad wejściem do wspomnianego korytarza około 7 m długości prowadzącego z Sali Zbłąkanych. Natomiast w zachodniej części salki znajduje się 1,0 m głębokości studzienka, która wychodzi nad charakterystyczną grzędą skalną w Sali Zbłąkanych. Z kolei poprzez prożek i kominek 1,5 m wysokości wchodzimy do szczeliny o przebiegu NE-SW długości około 8 m. Równolegle do niej biegnie druga szczelina długości około 3 m. Od NE widać dalsze partie obu szczelin, lecz jest zbyt wąsko, aby pokonać zwężenie.

 Opisane powyżej partie stanowią wszystkie znane obecnie dojścia do Sali Dziadka. Sala Dziadka jest nieregularną komorą z licznymi odgałęzieniami. Ma około 3,5 m długości i 2,5 m szerokości. Maksymalna wysokość sali wynosi 3,0 m, lecz przeciętnie nie przekracza 1,5 m. Na NE ścianie znajduje się napis „RUNN". w jej dnie znajduje się kilka studzienek. w środkowej części salę przedziela 2,0 m głębokości podłużna studnia. z jej dnie, na SE znajduje się wejście do opisanych wcześniej Ciasnych Partii prowadzących do Sali pod Studnią. Do partii tych prowadzi też zaciskowa (Z1) studzienka 2,0 m głębokości znajdująca się w pod SE ścianą Sali Dziadka. Na SW od podłużnej studni jest kolejna studzienka (2,2 m wysokości), którą można wejść do niewielkiej salki pod Salą Dziadka. Salka łączy się też zaciskowym (Z1) przełazem z podłużną studnią. w S części Sali Dziadka za prożkiem 0,5 m wysokości znajduje opisywane wcześniej rozgałęzienie korytarza. Stąd na NE prowadzi pochylnia do Sali pod Studnią, a na SW znajdują partie, którymi można dojść do Sali Zbłąkanych. Natomiast w N części Sali Dziadka znajduje się wejście do opisanych dalej Mylnych Partii. Powyżej na wysokości 2,0 m jest wejście do szczeliny prowadzącej na NW, której z powodu ciasnoty nie zwiedzano. Obok niżej, znajduje się również wejście do wysokiej, zwężającej się szczeliny długości około 3 m prowadzącej na zachód. Z SW części Sali Dziadka wyodrębnia się podobna w charakterze, Sala Pradziadka. W środkowej części tej sali znajduje się nieregularny próg wysokości 1,5 m, którym wydostajemy się na górne pięterko nad Salą Pradziadka. Wejść do niego można również podłużną studzienką wysokości 1,5 m znajdującą się E części sali. Z górnego pięterka odchodzi kilka korytarzyków. Na E prowadzi przez pochylnię do góry, dojście do opisywanego wcześniej rozgałęzienia, skąd można dojść do Sali Zbłąkanych. Do sali tej można dojść również, wymienionym już, ciasnym, około 3 m długości przejściem na SE. W tym miejscu odgałęzia się na zachód korytarzyk, który prowadzi do najokazalszych w całej jaskini Partii Beskidników. Korytarzykiem tym po około 1 m dochodzimy do poprzecznej, zakrzywionej szczeliny 5 m długości i wysokiej do 2,5 m. Stąd szeroki, lecz niski przełaz doprowadza do podobnej, równoległej szczeliny. Znajduje się tu 1,5 m głębokości studzienka, która prowadzi do 1,5 m długości korytarzyka, na w odchodzi natomiast stroma pochylnia tworząca rodzaj komina wysokości 3,0 m. Od S szczelina kończy się studnią 3,0 m głębokości, którą schodzimy na dno największej w jaskini Sali Janosika. Do sali tej możemy też zejść 1,5 m długości wąską szczeliną, którą wychodzimy nad 4,0 m wysokości próg. Stąd trawersujemy ścianę (trudności II), do łatwiejszych partii w pochyłej ścianie opisanego dalej Komina Prezesa i nią schodzimy na dno Sali Janosika.

 Sala Janosika ma 4 m długości i około 3 m szerokości. Od NE sala ma wysokość 3,0 m, od SW strop przechodzi w wysoki na około 10 m Komin Prezesa. Pod NW ścianą sali znajdują się dwa niskie wejścia do wysokiego, zakrzywionego korytarza długości około 9 m. Tu też próg (1,5 wysokości), a za nim szczelina na NW, którą po 4 m dochodzimy do ciasnego kominka (1,3 m wysokości). Stąd na E stromo do góry korytarz do niewielkiej Salki Cypiska. Natomiast po przejściu kominka, wyjdziemy do wyżej położonej szczeliny. Tu na N przełaz do partii pod opisaną wcześniej Zagubioną Studzienką, a na SW 5 m długości korytarzyk z odgałęziającymi się dwiema, kilkumetrowej długości szczelinami na NW.

Wracamy do Sali Janosika. Na SE Sali znajdują się wejścia do dwóch równoległych korytarzy. Lewy z nich ma długość 5 m, wysokość do 2,0 m i wprowadza do Gliniastych Partii. Od korytarza tego na S odchodzi niska, lecz szeroka, wznosząca się szczelina długości około 3 m, natomiast na północ wchodzimy do 6 m długości, wąskiego i niskiego korytarza. Korytarz ten początkowo stromo opada, lecz w środkowej części wznosi się ponownie. Tu łączy się on około 2 m długości niskim przełazem z głównym korytarzem w Gliniastych Partiach. Do przełazu opada również od NW 2 m długości pochylnia. Od Sali Janosika prawym, wysokim do 5,0 m korytarzem na SE, skręcającym później na w przechodzimy do sali zwanej Rondem. Tworzą ją dwa równoległe korytarze długości około 5 m, łączące się od W i E w charakterystyczne obejście. Wysokość północnego korytarza dochodzi do 4,0 m, natomiast południowy jest nieco niższy i ma wysokość do 2,0 m. w środkowej części północnego korytarza znajduje się charakterystyczny wielki głaz, w stropie natomiast ujście 5,0 m głębokości ciasnej studzienki z Komina Prezesa. z w końca korytarza odchodzi na wysokości 2,0 m wysoka, około 3 m długości szczelina. z kolei w środkowej części południowego korytarza Ronda znajduje się 1,5 m wysokości próg w dół, który przez wysoką szczeliną długości około 2 m wprowadza do poprzecznego, wysokiego korytarza długości około 5 m (na ścianie napis „ŁOŚ" i nieczytelna data). Od południa znajduje się równoległa do niego niska szczelina, która jest połączona z korytarzykiem dwoma pochylniami. Od zachodu w końcu korytarzyka odchodzi na S ciasna szczelina długości około 3 m, z którego odgałęzia się z kolei w środkowej części na zachód 1,5 m długości, niska wnęka. Natomiast pod prożkiem prowadzącym z Ronda, znajduje się wejście do niskiego, około 4 m długości korytarza.

 Pochyła SW ściana Sali Janosika przekształca się w SW ścianę wysokiego na około 10 m Komina Prezesa. W stronę Sali Janosika i korytarza prowadzącego do Ronda komin opada stromymi pochylniami i progami do 3,0 m wysokości. W zależności od wariantu, trudności wspinaczkowe na ścianie wynoszą od I wzwyż (przydatna lina). Jest jednak ślisko i przydać może się poręczówka. Lina konieczna natomiast (II, znaczna ekspozycja) przy dojściu do znajdującego się na wysokości 8,0 m wylotu korytarzyka z opisanej dalej Sali Ondraszka. Bez trudności natomiast wychodzimy pochylnią do góry (na S) do równoległej szczeliny długości około 6 m. Wschodnią częścią szczeliny, (ciasno) wchodzimy do okazałej Sali Rumcajsa. Ma ona 6 m długości, od 3 do 5 m szerokości i 4,0 m wysokości w środkowej części. Dno sali jest nierówne, wznosi się na południe. W części Sali Rumcajsa znajduje się próg do góry 2,5 m wysokości oraz kominek 2,0 m wysokości, którymi można się wydostać do szerokiej szczeliny 1,0 m wysokości o przebiegu W-E. W jej środkowej części znajdują się płyty skalne utrudniające przejście, natomiast w NW części prożek w dół 0,5 m wysokości. Schodzimy nim do ostatniej znanej w tych partiach Sali Ondraszka. Ma ona długość około 3 m, szerokość 1,5 m i wysokość do 2,0 m. z zachodniej części sali znajduje się przełaz, którym schodzimy nad próg 8,0 m wysokości znajdujący się w Kominie Prezesa. Stąd możemy zejść (najlepiej jednak zjechać na linie) wprost do Sali Janosika.

 Natomiast wspomniane wcześniej Mylne Partie zaczynają się w N części Sali Dziadka. Strome zejście doprowadza do niskiego korytarza, długości ok. 7 m o przebiegu W-E. Zaraz za tym zejściem znajduje się podłużna studzienka 2,0 m głębokości, bardzo uciążliwa przy wychodzeniu. Sprowadza ona do zaciskowej szczeliny długości około 5 m, która wychodzi w zachodniej części wspomnianego korytarza, gdzie rozszerza się on do niewielkiej komory. Tu znajduje się rozgałęzienie korytarzy. Przez studzienkę 1,5 m głębokości schodzimy do niskiej szczeliny, skręcającej po około 2 m na północ. Stąd pochylnią schodzimy do 1,0 m wysokości, opadającego korytarza długości około 5 m. W części korytarza znajduje się przełaz doprowadzający do niewielkiej, 2,0 m wysokiej, Komory Bazyla. Od wspomnianego odgałęzienia korytarzy na NE schodzimy do wysokiego, litego korytarza długości około 4 m (Sala KGL). Przy wejściu do Sali znajduje się studzienka, którą ciasnym korytarzem z zaciskiem Z2 można przejść do opisanego powyżej korytarza za Komorą Bazyla. Na dnie Sali KGL znajduje się też ciasny przełaz, przez który dochodzimy do wysokiej na 3,0 m Litej Komory. Stąd około 1 m długości, wysoka szczelina na NE doprowadza do rozgałęzienia. Dalej idziemy na NNW wąską szczeliną wysokości 2,0 m, która dochodzi do poprzecznego korytarza długości około 10 m. w jego SW części znajduje się studzienka 1,0 m głębokości, która sprowadza do ciasnej szczeliny długości około 6 m. Połączona jest ona zaciskowym przełazem z Salą Balbiny, która powstała w miejscu rozszerzenia się wspomnianego korytarza 10 m długości. Ma ona około 2 m szerokości i do 3,0 m wysokości. w jej dnie znajdują się dwie 1,5 m studzienki, którymi schodzimy do poprzecznego korytarza długości około 8 m. W środkowej części odgałęzia się od niego na zachód zaciskowa szczelina długości 2 m. Łączy się ona z wspomnianym, wysokim korytarzem wychodzącym z Litej Komory. Nad odgałęzieniem znajduje się prożek wysokości 1,5-3,0 m, przez który wychodzimy do położonej powyżej, wysokiej do 1,5 m i długiej na 3 m sali. W jej północnej części znajduje się zaciskowy przełaz doprowadzający do Sali Balbiny oraz kominek 1,5 m wysokości. Wchodzimy nim do położonej wyżej niskiej komory. Stąd 3,0 m wysokości progiem lub sąsiednią ciasną studzienką 3,0 m głębokości możemy zejść do Sali Balbiny. Natomiast na E prowadzi załamujący się dwukrotnie, niski korytarzyk doprowadza do 1,0 wysokości kominka. Kominkiem tym wychodzimy do najwyższego pięterka, które tworzy niewielka, pochyła salka wysokości do 1,0 m. Partie te zwane są Partiami X-lecia Speleoklubu Dębickiego.

 Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach magurskich. Dno przeważnie tworzy gruz skalny, a miejscami większe głazy. Pod studzienkami wejściowymi, na dnie spotyka się liście i szczątki roślinne. w Gliniastych Partiach oraz innych korytarzach odchodzących z Sali Janosika dno tworzy glina. w S części Sali Rumcajsa dno pokryte jest na znacznym obszarze guanem nietoperzy. Pokłady guana spotyka się również w kilku innych korytarzykach, lecz w mniejszej ilości. Często w jaskini występują nacieki węglanowe w postaci polew i stalaktytów do kilku centymetrów długości. Największe znajdujemy w rejonie Sali Janosika, Kominie Prezesa i Sali Rumcajsa.

 Jaskinia posiada mikroklimat dynamiczny, zimą nie jest wymrażana. Światło dzienne sięga Sali Wejściowej i korytarzy biegnących do Sali Zbłąkanych i Sali pod Studnią. Górne partie jaskini są suche, natomiast w partiach poniżej Sali Dziadka jest dość wilgotno.

W rejonach gdzie dochodzi światło dzienne rozwijają się mchy i porosty, na szczątkach organicznych spotyka się grzyby i pleśń.

Stwierdzono obecność licznych pająków, motyli i owadów bezskrzydłych. Zimą hibernują w niej liczne nietoperze. Jaskinia jest największym zimowiskiem podkowca małego Rhinolophus hipposideros w Polsce, jego kolonia liczy ponad 500 osobników (Nowak, Piksa 1997). Obserwowano w jaskini również salamandrę plamistą Salamandra salamandra oraz ropuchę szarą Bufo bufo.

Pierwsza wzmianka o jaskini znalazła się w rękopisie J. N. Rostworowskiego w 1813 r. Kilkakrotnie jaskinię wymienia K. Sosnowski (1914, 1926, 1930). K. Kowalski (1953) pisze, że według ludności miejscowej jaskinia jest zasypana. Za nim powtarza to K. Krygowski (1970). z pewnością jednak nie była w tym czasie zasypana, a K. Kowalski szukał jaskini w niewłaściwym miejscu. Jaskinię wymienia jeszcze A. Matuszczyk (1986) i M. Sopata (1997). Zlokalizowana została w sierpniu 1997 r. przez B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego. Obecnie jaskinia jest znana ludności miejscowej i często zwiedzana. Jaskinia stanowi pomnik przyrody „Grota Zbójnicka na Łopieniu” (Rozporządzenie Nr 48 Wojewody Nowosądeckiego z dnia 7 grudnia 1998 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody ożywionej i nieożywionej znajdujących się na obszarze województwa nowosądeckiego 1998).

Pomiary wykonali 21 i 25 sierpnia 1997 r. T. Mleczek (Speleoklub Dębicki), B. Bubula, P. Lesiecki i B. Sułkowski używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej. 17 września 2000 r. B. Bubula i P. Lesiecki (Klub Grotołazów w Limanowej) zinwentaryzowali nowe partie za Kruchą Salką do otworu 3 o łącznej długości 24 m (Bubula 2000- materiały arch.; Klassek, Mleczek 2000). 21 sierpnia 2004 r. T. Mleczek i B. Bubula (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) zinwentaryzowali Salkę Cypiska oraz od Sali Janosika do korytarza poniżej Zagubionej Studzienki o łącznej długości 29 m (Klassek, Mleczek 2004). 26 sierpnia 2008 r. A. Gubała i W.J. Gubała (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) ustalili deniwelację jaskini na 20,3 m (-18,8 m; +1,5 m) (Klassek, Mleczek 2008b). Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował T. Mleczek.

Sosnowski K. 1914 (wzmianka); Sosnowski K. 1926 (wzmianka); Sosnowski K. 1930 (wzmianka); Kowalski K. 1954 (wzmianka); Krygowski, K. 1968 (wzmianka za K. Kowalskim); A. Matuszczyk (lokalizacja, podania); Wiśniewski W.W. 1996b (wzmianka); Wiśniewski W.W. 1996f (wzmianka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Sopata M. 1997 (wzmianka); Nowak J., Piksa K. 1997 (nietoperze); Klassek G., Mleczek T. 1998 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Rozporządzenie Nr 48… 1998 (uznanie za pomnik przyrody); Wiśniewski W.W. 1998b (historia poznania); Wiśniewski W.W. 1998d (wzmianka, nietoperze); Wiśniewski W.W. 1998e (wzmianka, nietoperze); Bubula B, 1999 (zawalenie jednego z otworów); Mleczek T. 1999b (uznanie za pomnik przyrody, krótki opis); Mleczek T. 1999d (zawalenie jednego z otworów, nietoperze); Mleczek T. 1999g (pochodzenie nazwy jaskini oraz sal, fotografia w Sali Janosika); Mleczek T., Baczyński P. 1999a (nietoperze); Klassek G., Mleczek T. 1999 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Urban J. 1999 (pochodzenie nazwy jaskini); Wiśniewski W.W. 1999b (pochodzenie nazwy jaskini); Alexandrowicz Z., Poprawa P. (red.) 2000 (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2000 (nowe partie i nowy otwór- wzrost długości do 404 m, ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Piksa K. 2000 (nocek orzęsiony); Urban J. 2000 (geneza nazwy jaskini); Bubula B. 2001a (historia poznania); Bubula B. 2001d (ujęta w spisie jaskiń Beskidu Wyspowego, szkic techniczny); Bubula B. 2001e (nietoperze); Kapturkiewicz A. 2001b (mikroklimat, geneza); Gacek D. 2001 (krótki opis, nietoperze, ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Wyspowego); Gierat Ł. 2001 (śmieci); Kapturkiewicz A. 2001a (krótki opis, dewastacja jaskini); Klassek G., Mleczek T. 2001 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Matuszczyk A. 2001 (wzmianka bez podanej nazwy); Urban J. 2001 (projekt ochrony jaskini: szczegółowy opis, uzasadnienie ochrony, proponowane zabiegi ochronne); Klassek G., Mleczek T. 2002 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Beskid Wyspowy 2003 (błędna lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Klassek G., Mleczek T. 2003 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G. 2004 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2004 (nowe partie - wzrost długości do 433 m, ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Beskid Wyspowy 2005 (błędna lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Kapturkiewicz A. 2005b (ujęta w spisie jaskiń Beskidu Wyspowego); Klassek G., Mleczek T. 2005 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Sułkowski B. 2005 (opis jaskini); Sachanowicz K., Ciechanowski, 2005 (nietoperze); Beskid Wyspowy 2006 (błędna lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Kapturkiewicz A. 2006a (ujęta w spisie najdłuższych jaskiń rejonów Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2006 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Sachanowicz K., Ciechanowski M., Piksa K. 2006 (nietoperze); Beskid Wyspowy 2007 (błędna lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Urban J., Margielewski W., Schejbal-Chwastek M., Szura Cz. 2007 (nacieki); Klassek G., Mleczek T. 2007 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2008a (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2008b (nowa deniwelacja, ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2009 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2010 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2011 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2012 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Urban J., Schejbal-Chwastek M., Margielewski W., Žák K. 2012 (skład izotopowy nacieków); Klassek G., Mleczek T., 2014 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych).

Bubula B. 2000 (plan i opis nowych partii).