Z Dobrej (PKP) idziemy około 3 km zielonym szlakiem na Łopień, do polanki tuż za charakterystycznym, skalistym wąwozem. Na wspomnianej polance zbaczamy ze szlaku na prawo, na niewyraźną ścieżkę. Idziemy nią kilkadziesiąt m na w i na rozgałęzieniu ścieżek skręcamy na północ. Po około 200 m dochodzimy do krawędzi stromego stoku. Schodzimy nim na dno charakterystycznego zapadliska, w którym znajduje się okazały, trójkątny otwór studni, prowadzącej do Jaskini Czarci Dół (K.Bw-02.01). Od jej otworu idziemy kilkadziesiąt metrów na NW. Niepozorny otwór Złotopieńskiej Dziury (K.Bw-02.04) znajduje się u podnóża ścianki skalnej, kilkanaście metrów przed charakterystyczną, kilkumetrowej wysokości turniczką. Szukany otwór znajduje się około 300 m na SW od Złotopieńskiej Dziury, na niemal połogim stoku, w niewielkim zagłębieniu. Można też dojść ścieżką biegnącą obok Jaskini z Dwoma Otworami około150 m w stronę szczytu, po czym w lewo w las około100 m. Dojście bez trudności, zwiedzanie uciążliwe (ciasno).

 Zaciskową studzienką wejściową głębokości 1,7 m schodzimy do niskiego, ciasnego korytarzyka szerokości 0,9 m i wysokości do 0,5 m. W lewo na N znajduje się niewielka wnęka długości 0,6 m, natomiast na S korytarzyk rozszerza się w niewielką komorę o długości 3,3 m i szerokości do 1 m. Komora ta stopniowo zwęża się w kierunku S do 0,6 m i obniża do 0,8 m. Dochodzimy do progu wysokości 0,5 m, za którym wznosi się w górę kominek wysokości 1,2 m.

 W odległości 1,3 m na E od dna studzienki wejściowej wnęka o długości 0,7 m, natomiast w przeciwległej ścianie niedostępna szczelina, za którą widać rozszerzający się korytarz.

 Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach magurskich. Dno tworzy gleba i szczątki roślinne (w studzience wejściowej) oraz gruz skalny i glina (w pozostałej części).

 Jaskinia posiada mikroklimat dynamiczny, zimą nie jest wymrażana do końca. Z otworu wydobywa się silny prąd powietrza. Światło dzienne sięga wstępnych partii poniżej studni wejściowej.

Otwór wejściowy częściowo porośnięty mchem, stwierdzono występowanie pająków oraz liczne szczątki chrząszczy z rodziny biegaczowatych Carabidae.

Jaskinia przed 1998 r. nie była wzmiankowana w literaturze. Zlokalizowana została 18 lutego 1997 r. przez B. Bubulę, A. Jasicę i P. Lesieckiego (Klub Grotołazów Limanowa), lecz z powodu zbyt ciasnego otworu nie wchodzono do niej. Dopiero 28 lutego 1998 r. po częściowym rozkuciu wejściowego zacisku jaskinia została zbadana przez B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego (Klub Grotołazów Limanowa).

Tego samego dnia została zinwentaryzowana przez B. Bubulę, P. Lesieckiego i B. Sułkowskiego. Pomiarów dokonano taśmą parcianą i busolą geologiczną. Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował B. Bubula.

Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Bubula B. 2001d (ujęta w spisie jaskiń Beskidu Wyspowego); Kapturkiewicz A. 2005b (ujęta w spisie jaskiń Beskidu Wyspowego).