Jaskinia znajduje się w pobliżu wioski Zagórze, niedaleko Sokolnik (droga Kroczyce – Lelów). Od przystanku PKS należy pójść na północ, między zabudowaniami i po przejściu około 1,4 km, w polach dochodzi się do niepozornego otworu, ukrytego w szczytowej części wzgórza, na ugorowanej łące. Studnia jest trudna do odnalezienia a jej niezabezpieczony otwór, słabo widoczny, stanowi niebezpieczną pułapkę. Nad otworem rośnie nieduża wierzba iwa oraz brzózka.

Studnia posiada owalny przekrój, o wymiarach 1,5x2 m. W jej górnej, przypowierzchniowej części występuje strefowo rozmieszczona roślinność, głównie cienioznośne paprocie.
Namulisko jest piaszczyste, o nieokreślonej miąższości.

Pierwotnie studnia była prawie całkowicie wypełniona ziemią i piaskiem. W latach 40-tych XX-go wieku została wykopana przez miejscowych, od poziomu –1,5 m do głębokości około 10 m, ponoć w poszukiwaniu skarbów.
Według K. Piekarczyka, informacja o istnieniu studni wyszła w kwietniu 1995 r. od radnego z Zagórza – p. J. Kusaja (właściciela łąki ze studnią) i, poprzez właściciela baru w Mirowie, trafiła do grotołazów z KKS. Miesiąc później K. Piekarczyk i D. Sapieszko zbadali i zmierzyli jaskinię, nie publikując jednak danych. W maju 1998-go roku studnia została pogłębiona przez W. Kuczoka i R. Kobierskiego do głębokości 11-12 m.
Studnia w Zagórzu, jako obiekt krasowy położony na wschodnich obrzeżach Jury poza zwartą strefą występowania wapieni skalistych, jest rzeczą wyjątkową. Bezwzględnie powinna być otoczona opieką (np. w postaci pomnika przyrody) oraz zabezpieczona ochronną barierą!

Pierwszy, ale nieprecyzyjny opis wraz ze szkicem opublikował D. Soboń w 1997 r. Pomiary zweryfikował J. Zygmunt w dniu 7 lipca 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Soboń D. 1997 (opis, szkic); Kuczok W. 1998 (informacja); Piekarczyk K. 2003 (kalendarium poznania); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).