Schronisko znajduje się w południowym zboczu Góry Hajduczka, leżącej tuż nad wsią Zaborze, od strony północno-wschodniej. Otwór jest widoczny z daleka, w środku największych w tym miejscu skał. Góra jest odlesiona, pokryta murawami naskalnymi i kępami krzewów.

Otwór jest stosunkowo duży, w przekroju trójkątny, o szerokości 3,5 m. i wysokości maks. 2,5 m. Dalej prowadzi przeszło 7 m korytarzyk, o podobnych wymiarach jak otwór. W końcowej części jest przysłonięty dużymi, zaklinowanymi wantami. Za nimi korytarz zacieśnia się i kończy. Jedynie nory rozkopane przez zwierzęta w namulisku świadczą o istnieniu dalszych części jaskini.
Ściany schroniska są łamane, surowe, pozbawione nacieków. W otworze gruby pokład namuliska próchnicowego. Może to być dobrym miejscem do eksploracji archeologicznej! Rozwinęła się tutaj stosunkowo bujna roślinność, m.in. liczne trawy, turzyce, poziomki, malina i trzmielina europejska. Na skałach występują typowe paprocie: zanokcica skalna i murowa oraz paprotnica krucha. W głębi tylko glony.

Schronisko zostało opisane przez K. Kowalskiego (1951) pod numerem 481 jako „Schronisko w Zaborzu”: „otwór wyprowadza na połogi stok. Za nim obszerne schronisko, otwarte na prawo od wejścia niskimi prześwitami. Namulisko jest skąpe, próchnicowe”.

Dokumentację sporządził J. Zygmunt, na podstawie pomiarów własnych, przeprowadzonych w dniu 20 maja 2009 r.

Kowalski K. 1951 (opis, plan); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).