Schronisko znajduje się na południowym stoku Góry Zborów, w górnej części skalnego grzebienia, opisanego w przewodnikach wspinaczkowych jako Skalna Grupa za Wielkim Kanionem. Ta część grzebienia, w której znajduje się schronisko jest nazywana Skałą z Nyżą. Dojście tutaj jest analogiczne jak do Koziego Dołu. Należy stąd jedynie ominąć skałkę, ograniczającą płaśń od wschodu, i nieco podejść pod górę, w kierunku wierzchołka Góry Zborów. Wyjątkowo duży otwór, o długości 23,5 m i wysokości 4 m, jest z daleka widoczny; wyprowadza na odlesiony stok.

 Schronisko jest rozbudowane na skośnej szczelinie, równoległej do stoku Góry Zborów. Szczelina rozwiera się na wschód. Jej przeciętna szerokość wynosi około 4 metrów, wysokość waha się od 1 do 3,5 m. Ściany są surowe, przełamane, pozbawione nacieków.

Spąg schroniska jest zasadniczo skalisty. Jedynie najniższą oraz najwyżej położoną część wypełnia próchnicowo-gliniaste namulisko, wymieszane z dużą ilością wapiennego gruzu i większych want. Najniższa, przydenna część obiektu sięga 17 m w głąb wzgórza. Obiekt posiada dynamiczny klimat, uzależniony od warunków zewnętrznych, ale najniżej położony fragment może mieć już mikroklimat jaskiniowy. W pobliżu otworu występuje bogata roślinność nawapiennych muraw, z udziałem między innymi czyśćca wyprostowanego, dzwonka jednostronnego, bodziszka cuchnącego i innych.

Schronisko zostało opisane przez K. Mazika i Z. Lorka w 1979 r. Dokumentację oraz pomiary wykonali: Z. Lorek, K. Mazik i M. Kosuń w dniu 18 kwietnia 1979 r.
Plan opracowali K. Mazik, Z. Lorek i M. Kosuń.

Mazik K. 1979 (plan, opis); Kiełkowscy M. i J. 1992 (opis dróg wspinaczkowych); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).