Schronisko znajduje się w południowo-zachodnim zboczu kopuły wierzchołkowej Góry Zborów, w grupie skał, nazywanych Dziurkami. W grupie tej znajduje się także skała tzw. Długa Ściana i Kciuk. Pomiędzy Długą Ściana a Dziurkami wypiętrza się Skała Gąsieckiego, z charakterystycznym pęknięciem w północno-zachodniej ścianie. Prowadzi nim popularna droga wspinaczkowa, zwana „Ryską Gąsieckiego”. Dwa metry w prawo od tej rysy, u podstawy ściany znajduje się opisywany obiekt. Łatwo można do niego trafić, kierując się od znanego powszechnie schroniska Kazamar około 30 metrów na południe, trawersując charakterystyczny żleb, którym prowadzą szlaki turystyczne.

Otwór schroniska ma charakter szczeliny o szerokości 0,7 m. i wysokości 2 m. Tuż za nim opada 1,2-metrowy prożek, prowadzący do niewielkiej salki. Opadający lekko spąg jest wypełniony gruzem wapiennym.

Schronisko jest widne i suche, w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych.

Schronisko zostało opisane przez K. Mazika i Z. Lorka w 1979 r. Dokumentację i pomiary wykonał K. Mazik w dniu 19 kwietnia 1978 r.
Plan opracował K. Mazik.

Mazik K. 1979 (plan, opis); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).