Schronisko znajduje się w południowym stoku Góry Zborów, około 20 m. poniżej szczytu. Można tu dojść, schodząc na wprost ze szczytu małą, nieoznakowaną ścieżką, lub podchodząc z dołu za znakami czerwonego i zielonego szlaku. W miejscu gdzie szlaki te na skrzyżowaniu leśnych dróg skręcają w lewo, należy pójść na wprost i podejść na odlesioną terasę, położoną na południowym zboczu Góry Zborów. W jej najwyższej części jest ukryte, za niedużą hałdą, wejście do południowo-zachodniej części Wielkiego Kanionu. Kanion jest dostępny na całej swej długości, lecz jego zwiedzanie wymaga znajomości podstaw wspinaczkowych (zapieraczka w skali III). Najłatwiejsze wejście znajduje się w południowo-zachodniej części, gdzie spąg szczeliny opada dość łagodnie. W trudniejszych miejscach, np. przy pokonywaniu progów, jest wskazane użycie liny asekuracyjnej.

Wielki Kanion jest utworzony przez potężną szczelinę odprężeniową, rozciągającą się na długości 44 m, w kierunku SW – NE. Jest ona na całej swej długości otwarta od góry, jedynie w paru miejscach przysłonięta zaklinowanymi blokami, tworzącymi skalne mostki. Jej średnia szerokość wynosi około 1 m. Ma on pochodzenie tektoniczne.

Ściany Kanionu są pionowe, ze śladami polewy kalcytowej, która prawdopodobnie została usunięta przez szpatowców. Są one zniszczone przez eksploatację kalcytu. Spąg jest pokryty gruzem i blokami wapiennymi. W najgłębszym miejscu, poniżej progu sprowadza na głębokość 13,5 m.

W obiekcie były wykonywane badania klimatyczne i florystyczne. M.in. na ścianach schroniska znaleziono około 20 gatunków mszaków. W głębi obiektu panuje mikroklimat jaskiniowy; jest wilgotno i ciemno, a temperatura wykazuje małe wahania. Górna część szczeliny jest w dużym stopniu przysłonięta krzewami leszczyny i podrostem grabu.

Został on po raz pierwszy opisany przez K. Mazika i Z. Lorka w 1979 r. Dokumentację i pomiary wykonał K. Mazik w dniu 15 kwietnia 1979 r.
Plan opracował K. Mazik.

Mazik K. 1979 (plan, opis); Jędrzejko K., Ziober A. 1992 (badania mszaków naskalnych); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).