Dojście do wąwozu prowadzi wąską drogą asfaltową, łączącą Rekowo i Połchowo.

Dolny otwór schroniska jest naturalny, podobnie jak otwór boczny. Natomiast otwór górny, którego brak na planie Kowalskiego (1954), został sztucznie odsłonięty (odgrzebany). Istniał on już w 1990 r., ale posiadał wówczas znacznie mniejsze rozmiary. Schronisko stanowi stromo nachylony tunelik, przebijający blok skalny. Zbudowany on jest z nieuławiconego, plejstoceńskiego zlepieńca, cechującego się brakiem wysortowania dobrze obtoczonego materiału okruchowego. Widoczne na powierzchni otoczaki (np. w dolnym otworze schroniska) osiągają 20 cm średnicy. Schronisko powstało w wyniku selektywnego wietrzenia zlepieńca o zróżnicowanej zwięzłości i grawitacyjnego usunięcia zwietrzałego, luźnego materiału z jego wnętrza. Wynikiem selektywnego wietrzenia jest także występowanie na powierzchni skałki i ścianach schroniska nieregularnych nabrzmień i małych wnęk. Znaczny wpływ na jego obecny wygląd miała też ingerencja ludzka - odgrzebanie górnego otworu i wnęki wewnątrz schroniska. Tylko dolny otwór zachował się w postaci niewiele odbiegającej od tej, jaką posiadał w 1-szej połowie XX wieku (por. fot. w: Paschke 1918).

Dno pokrywa glina i humus, wsypujące się z powierzchni górnym otworem. Jedynie w bocznych partiach na dnie zalega nieco żwiru, pochodzącego z wietrzenia zlepieńca.

Schronisko jest suche i widne, tylko w bocznej wnęce panuje półmrok. Górny otwór otoczony jest korzeniami rosnącego obok graba (Carpinus betulus). Wewnątrz obserwowano pająki.

Schronisko w Połchowie pierwszy opisał Paschke w 1917 r. (Kowalski 1954). Rok później ten sam autor (Paschke 1918), oprócz informacji o Jaskini w Mechowie, opublikował opis i fotografię otworu (dolnego) Schroniska w Połchowie, oraz podał jego dokładną lokalizację. Obok umieszczonej w cudzysłowie nazwy "Polchauer Grotte", użył tam również - jako właściwszej - innej nazwy: Klein Schlatauer Grotte. Grunty, na których usytuowane jest schronisko, należały wówczas do miejscowości Klein Schlatau, noszącej obecnie nazwę - Sławutówko

   

 

Aktualną inwentaryzację obiektu przeprowadzili: J. Baryła, J. Urban i S. Zagórski, pomiary wykonali - J. Urban i S. Zagórski (9 sierpnia 1998 r.). Dane zaktualizował J. Urban (2009 r.).
Plan opracował S. Zagórski.

Paschke P. 1918 (lokalizacja, opis i fot. otworu); Kowalski K. 1954 (lokalizacja, opis, plan); Sulma T. 1949: (wzmianka); Szukalski J. 1994: (wzmianka); Jaskinie Niżu Polskiego 1998: (opis, plan); Ostaszewska K., Więckowski M. (red.) 1998 (wzmianka); Piekarec A., Porzeziński P. 1998 (krótki opis); Baryła J. 1999b (wzmianka); Baryła J. 1999c; (wzmianka, geneza skał); Urban J. 1999b; (opis); Bartoszewski D. i in. 2005 (opis, plan); Baryła J. 2005 (wzmianka); Ciborowski T. 2005 (wzmianka, geneza skał); Urban J. i in. 2006 (geneza); Urban J. i in. 2007 (geneza, fot.).