Idziemy Drogą Orlicką z Koziej Hali do Zieleńca. Po około 1 godzinie marszu mijamy potok Bielik (Biały Potok) i tu skręcamy w prawo, idziemy wzdłuż potoczku, niezbyt wyraźną ścieżką około 5 min. Po chwili przechodzimy na drugą stronę cieku do zarośniętej hałdy, za nią jest lej eksploatacyjny, a w nim otwór z którego wpływa woda.

Przez otwór, w dolnej części zagruzowany, wchodzimy do sztucznej sztolni, wysokiej około 2,0 m i szerokiej 1,5 m, schodzimy w dół dość stromo (400). Poprzez 3 m Mokry Próg docieramy do komory utworzonej w marmurach (Sala Centralna ). W lewo, przez zacisk, przechodzimy do dużego korytarza (szerokość 3 m, wysokość 2,5 m) - Sali ze Skośnym Dachem (Gürich 1984, Mazurski1975 tę nazwę błędnie nadaje końcowej sali). Na ścianach i stropie, w marmurach ślady wymyć. W spągu żwiry allochtoniczne, przytransportowane przez wodę, a na nich bloki i odłamki marmurów. Korytarzem płynie potok, znika wkrótce pod lewą ścianą. Korytarz, po około 30 m zwęża się do 1,5 m i obniża do 1,7 m. Przy ścianie studnia o głębokości 5 m, zakończona blokowiskiem. Idziemy dalej około 30 m, ciągle zwężającym się korytarzem aż do miejsca, w którym przechodzi on w kominek o wysokości 5 m, zakończony zawaliskiem (Żmijowa Szczelina).
Wracamy do ciągu głównego. Z niego, idąc dalej sztolnią w dół, po około 30 m dochodzimy do 5-metrowego progu, lekko przewieszonego. Nim w dół zwężającym się korytarzem, o długości około 25 m, dochodzimy do zacisku, za którym jest sala końcowa w kształcie rotundy, o wysokości około 5 m i średnicy 15 m. Od drugiego progu, spąg korytarza pokryty jest rumoszem, bez osadów żwirowych. Na ścianach wyraźnie widoczny jest kontakt łupków i marmuru. W końcowej sali dno pokrywa namulisko allochtoniczne, o nieznanej miąższości. Strop i spąg upadają stromo ku końcowi korytarza. Ściany, w dolnej części są z marmuru, w górnej zaś z łupków. Strop w końcowej części sali z łupków. Sztolnia sięga swymi początkami zapewne XIX w. Znalazła się w inwentarzu jaskiń ponieważ w znacznej części wykorzystuje ona naturalne pustki krasowe. W. Ciężkowski (1989) nie ma wątpliwości, że jako wejście do późniejszej sztolni został wykorzystany istniejący tu ponor.
Krasowa część sztolni utworzyła się w wapieniach krystalicznych kontaktujących z łupkami łyszczykowymi (seria strońska, proterozoik). W sztolni występują dwa rodzaje osadów. Dominują żwirowe osady allochtoniczne, zalegające od otworu do podstawy pierwszego progu i dalej aż do ponoru. Zostały one przytransportowane z powierzchni przez wody potoku Bielik. Osady autochtoniczne to gruz wapienny powstały wskutek wietrzenia mechanicznego i osady grawitacyjne występujące w postaci blokowisk. W sztolni, poniżej pierwszego progu, brak osadów przytransportowanych. Dominuje gruz zwietrzelinowy z marmurów i łupków łyszczykowych. W sali końcowej dominują osady o zróżnicowanej strukturze zbudowane z marmurów i łupków łyszczykowych.
Ślady wymyć w krasowych fragmentach sztolni wskazują, że były one intensywnie penetrowane przez wody infiltracji poziomej. Współcześnie wody te przedostają się w głąb otworem sztolni i giną w ponorze w pierwszej krasowej odnodze. Wody infiltracji pionowej występują w strefie krasowej. Jak się wydaje, nie mają one dominującego znaczenia. W sztolni nie występują zbiorniki wody stagnującej. Wynika to przypuszczalnie stąd, że tam gdzie istnieją warunki do ich tworzenia, dno stanowi skrasowiałe podłoże.
W sztolni występuje duża wilgotność. W głębszych partiach nie stwierdzono przepływów powietrza. Światło rozproszone sięga do pierwszego progu. W strefie przyotworowej dość obficie występują wątrobowce, a także mchy i porosty.

Historia sztolni sięga prawdopodobnie XIV w., a jej powstanie jest związane z eksploatacją rud żelaza dla potrzeb huty w Dusznikach (Mazurski 1975). Wyrażane są też poglądy, że była ona związana z poszukiwaniem złota. Istotnie, fragmenty sztolni wykute w łupku łyszczykowym, ze względu na występujący w nim muskowit, złociście połyskują w świetle. W XIX w. i do drugiej wojny światowej sztolnia była odwiedzana przez turystów. W 1872 r. Komitet Przyjaciół Przyrody ziemi Kłodzkiej zmienił bieg potoku, by jego wody nie zalewały i nie zamulały sztolni. Wówczas zbadał ją profesor Uniwersytetu Wrocławskiego G. Gürich (1894 1895). W 1988 r. W. Ciężkowski wykonał badania znacznikowe wód (1989a). W 1989 r. zespół: W. Ciężkowski, J. Mikuszewski, A. Skalski oraz T. Natanek, P. Potoka, J. Trumpus przeprowadził rekonesans badawczy. Ponownie w 1999 sztolnię penetrowali członkowie Polskiego Towarzystwa Ochrony Zabytków Podziemnych HADES. Ich obserwacje oraz późniejsze badania, prowadzone przez P. Zagożdżona i M. Lorenca (2002) wykazały, że po powodzi w 1998 r cały południowo-wschodni ciąg od Sali Centralnej jest zapełniony osadami, a Mokry Próg przestał istnieć w wyniku osadzenia się znacznych ilości materiału klastycznego w Sali Centralnej. W 2002 r dostępny był jeszcze cały Długi Korytarz (Lorenc, Zagożdżon 2002). Ostanie informacje zamieszczane pod hasłem "Złota Sztolnia" w internecie wskazują, że obecnie dostępne jest jedynie około 17 m wstępnej części sztolni.

Pierwszy szczegółowy opis i plan opublikował G. Gürich (1894). Zaktualizowany plan i opis publikuje w 1975 r. K.R. Mazurski, a w 1999 plan z opisem opracowuje A. Wojtoń. Plany te służyły do sporządzenia w latach 1998-2012 planów i przekrojów obrazujących aktualny stan sztolni (Lorenc i Zagożdżon 2002). Dane zaktualizował w 2014 r. J. Grodzicki.
Plan i przekrój wg M. Lorenca i P. Zagożdżona (2002) zestawił J. Grodzicki.

Berndt J.Ch.G. 1828 (pierwszy opis); Gürich G. 1894 (opis, plan); Mazurski K.R. 1975 (opis, plan); Pulina M. 1977 (opis); Ciężkowski W. 1989a (badania podziemnych przepływów); Jaskinie Sudetów 1996 (plan i opis pod nr. S-2.4); Zagożdżon K., Zagożdżon P. 1998 (opis zmian w wyniku powodzi); Wojtoń A. 1999 (opis i plan); Lorenc W. M., Zagożdżon P. 2002 (historia, plan, aktualny opis).