Z Wojcieszowa, obok wapiennika i pod wiaduktem kolejowym, idziemy drogą dojazdową na Górę Połom, prowadzącą na VI poziom. Mijamy szlaban i ok. 250 m wyżej, przed usypiskiem kamieni, spadających z VI poziomu, skręcamy w lewo (na N) i wchodzimy na stary V poziom Łomów Winnickiego, porośnięty drzewami i krzakami. Na poziomie tym idziemy w kierunku NW i N, aż dojdziemy nad stare nieczynne wyrobisko. Na wysokości tego wyrobiska wchodzimy w lasek świerkowy, dochodzimy ścieżką do ściany wyrobiska, po lewej stronie około 4 m powyżej poziomu znajdujemy otwór jaskini.

Otwór wejściowy (I) o rozmiarach 2,4x1,2 m, obok na północ, znajduje się drugi otwór szerokości 0,8 m i wysokości 0,9 m. Jaskinia jest rozwinięta w kierunku W-E i zaczyna się salą wejściową o wymiarach 7,0x3,2 m z pochyłym stropem na wysokości od 0,9 do 3,4 m. Dno sali jest pokryte kamieniami i liśćmi. Brak nacieków, sucho. Z salki kierujemy się pochylnią ku NE, po drodze przechodzimy mały prożek z kamieni. Po prawej stronie w kierunku SE mijamy ciasny korytarz zagrodzony kamieniami. Poniżej ciasnego korytarza jaskinia rozchodzi się w dół i poziomo w kierunku NW. Idąc poziomo dochodzimy do pochylni o wymiarach 0,5x0,6 m biegnącą do góry. Wychodzimy nią nad studzienkę połączoną z salą wejściową. Jest to pierwszy zamknięty ciąg tej jaskini.
Cofamy się do rozejścia, skąd schodzimy w dół. Przez zacisk o wymiarach 0,3x0,4 m i ciasnym korytarzykiem wychodzimy nad pochyloną studnię głębokości ok. 2,5 m. Trawersując studnię dochodzimy do korytarza o długości 3,5 m i wysokości 2,5 m. Na dnie korytarza trochę kamieni, ściany myte. Z korytarza przez ciasne przejście dostajemy się do małej salki z pochyłym dnem. Salka nieregularna o wymiarach 3x2 m i wysokości około 1,2 m. Na dnie salki kamienie. Małe ilości nacieków. Stąd bardzo wąskie przejście, zagrodzone kamieniami, do ciasnego korytarza wcześniej poznanego. Jest to drugi zamknięty ciąg jaskini.
Wracamy do studni, którą schodzimy do następnego rozdroża. W kierunku SW mały korytarzyk długości 3,5 m pokryty kamieniami i gliną. Z rozdroża w kierunku N schodzimy do kolejnej studni, rozwiniętej na szczelinie w kierunku NE. Studnia ta ma głębokość ok. 5 m, ściany myte, na dnie drobne kamienie.
Wracamy do rozdroża, w kierunku wschodnim przez okienko w ścianie wchodzimy do dalszych partii jaskini. Po około 3 m dochodzimy nad studnię wcześniej poznaną. Jest to trzeci zamknięty ciąg jaskini.
Od studni z korytarzykiem długości 4,5 m poruszamy się w kierunku wschodnim. Dochodzimy do następnego rozdroża. Ku S ciągnie się pochyły korytarz, biegnący w górę przez ok. 7 m. Rozdroże i korytarz pokryty kamieniami i gliną. Z rozdroża w kierunku wschodnim wchodzimy do wysokiego a wąskiego korytarza i poruszamy się ku N. Korytarz ma długość 6 m i wysokość do 4,5 m. Ściany pokryte polewą kalcytową, na dnie trochę kamieni. Dochodzimy do kolejnej pochyłej studni o głębokości ok. 7 m. W tej części jaskinia jest bardziej mokra, pojawia się więcej nacieków. Po zejściu studnią dochodzimy do długiego i wąskiego, meandrującego korytarza. Korytarz biegnie w dół w kierunku E i ma długość ok. 40 m i deniwelację 15 m. Ściany mokre, miejscami ze ścian spływa woda. Okresowo w dolnej części korytarza płynie mały strumyk wody. Na ścianach korytarza miejscami występuje biała polewa zabrudzona błotem. W korytarzu spotykamy drobne formy draperii, małe kolumny, żeberka, poutrącane stalaktyty, grzybki naciekowe. Szata naciekowa ma kolor brązowy i jasno brązowy. Spąg kamienno-gliniasty, miejscami występuje sporo gliny.
Koniec jaskini to zwężający się korytarz nie do przejścia, widać dalsze partie do których wpływa woda, wyczuwalny jest mały ciąg powietrza. Na końcu korytarza na dnie występuje oczko wodne z błotem, a ściany pokrywa czerwona glina.
Jaskinia utworzyła się w marmurach wieku dolnokambryjskiego. Występują różnorodne formy naciekowe. Namulisko jet gliniasto-kamienne.
Jaskinia we wstępnych partiach sucha, a w dalszych mokra, miejscami wypływa ze ścian woda, dnem okresowo płynie woda. Sala wejściowa cała oświetlona.

Jaskinia odkryta 1 maja 1977 r. przez członków Speleoklubu "BOBRY", Żagań. Pierwsza nazwa jaskini to Jaskinia Pierwszomajowa. Ze względu na duże ilości błota i wilgoci zmieniono nazwę na Jaskinia Północna Błotna, a następnie na Jaskinia Błotna.

Pomiary w 1992 roku wykonali: F. Kramek, A. Kulbiński, A. Majgier. Zdjęcia zrobił R. Konieczny. Dane zaktualizował A. Szynkiewicz w 2014 r.
Plan opracował F. Kramek.

Jaskinie Sudetów 1996 (plan i opis pod nr. S-5.23); Zyzańska H., Zyzański H. 2000 (wzmiankowania); Zyzańska H., Szynkiewicz A. 2003a,b (wzmiankowana).