Jak do Jaskini Gwiaździstej. Otwór znajdował się na południowej stronie Góry Połom. Poniżej VI poziomu, po lewej stronie wjazdu na nowy poziom wydobywczy (V poziom). Obecnie jaskinia nie istnieje.

Otwór jaskini miał wymiary 0,7x0,4 m. Wstępna jej część to pochyły korytarzyk długości ok. 6 m, kończący się 1,5 m prożkiem. Ściany korytarzyka są pokryte kalcytem, a dno pokryte dużą ilością fragmentów skalnych. Na prawej ścianie znajduje się mała wnęka z zaciskiem, o wymiarach 0,2x0,5 m. Po przejściu zacisku stajemy na półce w górnej części studni z pochylonymi ścianami w kierunku NE-SW. Ściany studzienki są pokryte polewą kalcytową. Studnia posiada dwa zejścia do dolnych partii jaskini. Pierwsze zejście ze studzienki ma głębokość około 5 m. Stajemy w korytarzu biegnącym w kierunku NW, zwanym Perłowym, o wysokości 4 do 5 m, szerokości 1,2 m i długości około 10,5 m. Spąg jest pokryty dużą ilością starych połamanych nacieków, powtórnie spojonych kalcytem. W korytarzu znajdują się nacieki typu: pola ryżowe, draperie, grzybki, polewy, kaskady, żeberka i organy - w kolorze brązu i jasnego brązu. Jest to najpiękniejsza część jaskini. Następnie wchodzimy do sali nazwanej Rondem. Spąg jest zasłany odłamkami skalnymi dużych rozmiarów, pokruszonym kalcytem i gliną. Rondo to największa próżnia w Jaskini Porcelanowej. Stanowi ono system połączonych krótkich ale wysokich korytarzy. Strop sali jest silnie spękany, najprawdopodobniej wskutek działalności górniczej w kamieniołomie. Na ścianach występują polewy kalcytowe. Miejscami występują dwie warstwy polewy, spodnia polewa o kolorze białym, a wierzchnia w kolorze brązowym. Z Ronda w kierunku wschodnim wychodzimy w szczelinę, o szerokości 0,3 m (w górnej części ok. 4 m). Ściany szczeliny pokryte są naciekami grzybkowymi. Pod stropem znajduje się wejście do Salki z "Podwójnym dnem". Na końcu Salki w stropie widoczny jest zasypany odłamkami skał otwór, z którego wysypują się fragmenty skał, pochodzące z eksploatacji kamieniołomów. Na ścianach salki występują szczątki kalcytowe i małe makarony; dno pokryte jest odłamkami skał. Z Ronda w kierunku NW i W, po dużych blokach skalnych, dochodzimy do prożka wysokiego na około 2,5 m. Dalej, w kierunku W i SE, poruszamy się wysokim na 3,5 m i szerokim na 0,7 m korytarzem. Ściany korytarza pokryte są polewą kalcytową. Po 6 m wychodzimy w górnej części korytarza połączonego z Rondem. Następnie po pokrytej kalcytem i pochyłej ścianie wychodzimy do Górnego Korytarza, o długości ok. 5 m, biegnącego w kierunku WNW. Dno korytarza jest pokryte odłamkami skalnymi, pokruszonymi fragmentami nacieków i gliną, na stropie występują draperie, a ściany pokrywa polewa kalcytowa. Cofamy się do prożka i trawersujemy go w kierunku N. Wychodzimy okienkiem w ścianie salki, położonym na wysokości około 4 m. Salka, o wymiarach 3x3 m jest wysoka na 7 m. Dno salki pokryte jest dużymi odłamkami skalnymi. Ta część jaskini jest dosyć niebezpieczna ze względu na luźno wiszące bloki skalne. Z salki tej wychodzimy w kierunku SW i SE i znowu znajdujemy się w Rondzie. Z Ronda cofamy się do końca Perłowego Korytarza pod studzienkę. Stamtąd w kierunku SSW możemy przejść do ciasnej, upadowej szczeliny, zawężającej się na końcu (partie nie skartowane). Spod studzienki poruszamy się w kierunku SE i przez przełaz dostajemy się pod drugie zejście studzienki. W kierunku południowym biegnie upadowy korytarz zwany Dziurawym, o długości około 5 m, szerokości 1,2 m i wysokości ponad 2 m. Brak nacieków, na spągu glina, wymycia na ścianach.
Przy wschodniej ścianie korytarza znajduje się wejście do równoległych partii. Zaczynają się one studzienką, o głębokości około 6 m i szerokości około 0,4 m. Dalej biegnie wąski, stromy korytarz. Jego dno jest pokryte odłamkami skalnymi, ściany oblepione gliną, a strop myty. Po około 9 m korytarz rozchodzi się na ciąg górny i dolny. Górny biegnie w kierunku N i NW. Ciasnym korytarzykiem dochodzimy pod ciasny komin wysokości około 6 m, kończący się zaciskiem. Dno studzienki jest pokryte odłamkami skalnymi i gliną. Ściany są mokre i pokryte polewą kalcytową. Ciąg dolny biegnie w kierunku SWW i kończy się wąską szczeliną niemożliwą do przejścia. Jest to najgłębszy punkt jaskini. Ściany są tu wilgotne i oblepione cienką warstwą gliny.
Stąd trzeba wrócić do Dziurawego Korytarza kończącego się dwumetrową studzienką. Dalsze partie jaskini to meander zakończony ciasną i wąską szczeliną bez możliwości dalszego przejścia. Meander ma połączenia z partiami równoległymi do Dziurawego Korytarza. Dno meandra jest myte, na ścianach polewa kalcytowa, miejscami występują białe stalaktyty.
Jaskinia uformowała się w marmurach dolnokambryjskich. Korytarze są przeważnie typu szczelinowego.
Jaskinia jest wilgotna z dużą ilością nacieków o różnych formach, miejscami występuje glina i duże ilości rumoszu skalnego. Pod względem naciekowym była to jedna z najładniejszych jaskiń w Wojcieszowie. W jaskini występują znaczne przewiewy powietrza, zauważalne szczególnie w zaciskach.
Światło sięga 5 m w głąb.
Nie zaobserwowano wystąpień roślinności i fauny.

Otwór jaskini został odsłonięty na wiosnę 1994 r., w czasie prac górniczych. Od 01.05.1994 r. jaskinia była eksplorowana przez członków Wałbrzyskiego Klubu Górskiego i Jaskiniowego. Rozkucie pierwszego zacisku nastąpiło w dniu 1.05.1994 r., wykonali je F. Kramek i J. Szynalski.

W maju 1994 r. zespół w składzie: L. Grzebski, F. Kramek, J. Szynalski i J. Wiśniewski sporządził plan jaskini. Dane zaktualizował A. Szynkiewicz w 2014 r.
Plan opracował F. Kramek.

Jaskinie Sudetów 1996 (plan i opis pod nr. S-5.39); Wojtoń A. 1996c (wymienia); Wojtoń A. 2000 (opis); Szynkiewicz A. i in. 2001 (wzmiankowana); Zyzańska H., Szynkiewicz A. 2003a,b (wzmiankowana); .Wojtoń A. 2013 (wymienia, podaje długość)