Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy drogą wiodącą Doliną Chochołowską do wiaty, gdzie skręcamy na prawo do Wielkich Korycisk. Docieramy wąwozem prawie do jego końca, do wyraźnego zwężenia, pod pierwszy śliski próg. Stąd podchodzimy na prawo stromym zboczem w pobliżu ściany skalnej, aż do miejsca, gdzie stromy trawiasto-skalisty żleb zakręca nieco na lewo, za skały. Tam odnajdujemy poszukiwany otwór. Położony jest on przy końcu ściany, u jej podstawy, za próchniejącym suchym smrekiem. Zwiedzanie oprócz końcowego kominka bez trudności.

Otwór o kształcie trapezu ma 0,95 m szerokości i 0,85 m wysokości. Prowadzi do poziomego, lekko meandrującego korytarza o długości 6,5 m. Zaraz za otworem korytarz rozszerza się i do góry przechodzi w kominek (2,6 m). W środkowej części jaskini następuje zwężenie i obniżenie korytarza (0,8x1,35 m), a na jego końcu jest następny kominek, wysoki na 3,2 m.

Jaskinia rozwinęła się na uskoku w obrębie kruchych wapieni dolomitycznych triasu reglowej jednostki Furkaski-Korycisk. Ściany i strop są spękane, zwietrzałe, miejscami nieco rozmyte. Występują na nich niezbyt liczne, małe nacieki grzybkowe, a także odrobina mleka wapiennego. W zwężeniu korytarza i w wyższym kominku widać lustro tektoniczne. Namulisko stanowi głównie drobny ostrokrawędzisty gruz autochtoniczny, nieco osadu gliniastego, a przy otworze – gleba.

Jaskinia jest nieco wilgotna, bez przewiewu. Światło rozproszone sięga do końca korytarza, jedynie w kominku końcowym jest całkowicie ciemno.

Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, paprocie, mchy, głębiej nieco porostów.

W jaskini zaobserwowano liczne owady, m.in. Meta menardi oraz inne gatunki pająków, Triphosa dubitata, komary, muchówki, a także ślimaki bezskorupowe (w kominku). Tuż przed otworem, w spróchniałym drzewie jest gniazdo os. Mączka (2003) podaje, że widział przy otworze tropy wilków.

Jaskinia znana była od dawna, lecz brak o niej informacji w literaturze speleologicznej zauważył dopiero leśniczy Tomasz Mączka, który w 1994 r. sporządził jej szkicowy plan, podał opis położenia i uwagi (Mączka 2003).

W dniu 27.10. 2013 r. I. Luty sporządziła dokumentację jaskini za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej oraz wykonała fotografie otworu i wnętrza. Pomiary położenia otworu przeprowadziła przy użyciu GPS Garmin eTrex Vista.
Plan opracowała I. Luty.

Mączka T. 2003 (niektóre dane morfometryczne, położenie, szkicowy plan, uwagi); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).