Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Czerwonym szlakiem z Doliny Kościeliskiej podchodzimy pod zbocza Gładkiego Upłaziańskiego i trawersujemy do przełączki (1805 m n.pm) przez którą prowadzi perć sprowadzająca na płaśń nad krawędzią progu Mułowego. Stąd początkowo jak do otworu Ptasiej Studni aż do miejsca, z którego zjeżdżamy na szeroką, trawiastą półkę, prowadzącą do otworu jaskini. Z półki kierujemy się na zachód aż do stromej, opadającej w dół płyty. Trzydziestopięciometrowym zjazdem dostajemy się do tzw. ścieku w Progu Mułowym, skąd trawersujemy na zachód nieco do góry na przełączkę. Z niej, lekko się obniżając, idziemy trawiastą półką przecinającą ścianę Kazalnicy Miętusiej. Za charakterystycznym zwężeniem (2 batinoxy) idziemy jeszcze 15 m (mijając longlifa), po czym zjeżdżamy w dół 15 m (zjazd z longlifa). Otwór ukryty jest w pionowych trawach i widoczny jest dopiero w chwili stanięcia tuż obok niego.

Otwór jaskini jest niewielki (0,5x0,6 m). Prowadzi do 2 m głębokiej studzienki, która opada do niewielkiego rozszerzenia. Schodząc po stromym rumoszu skalnym, stajemy nad kolejną, trzymetrowej głębokości studzienką. Po zejściu stajemy nad kolejną trzymetrowej głębokości studzienką, rozdzieloną filarem skalnym. Schodzimy prawą odnogą (nad lewą odnogą wisi sporo luźnych kamieni), by na dole połączyć się z lewą odnogą. Króciutki korytarzyk doprowadza nad kolejną czterometrową studzienkę, z której dna dalszy korytarz zakręca ku południowemu wschodowi i przez metrowy prożek, zakręcając ku północnemu wschodowi doprowadza do zacisku (trudnego zwłaszcza na wyjściu). Za zaciskiem znajduje się ładnie myta, 3 m głęboka studzienka, z której dna ku południowemu zachodowi bierze początek szczelina, po chwili niedostępna dla człowieka.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego w górnym (odwróconym) skrzydle synkliny Organów, jednostki niższego rzędu w obrębie płaszczowiny Czerwonych Wierchów. Jaskinia od otworu do końcowej studzienki rozwinęła się na powierzchni międzyławicowej zapadającej ku SSE pod kątem 30°–40° sprzężonej ze spękaniami zapadającymi ku SSE i SE pod kątami 60°–80°. Ostatnia, pionowa studzienka jest założona na spękaniu o biegu 305°/80°S.

Ściany są myte, miejscami widać na nich zagłębienia wirowe. W jaskini występują osady autochtoniczne. Lokalnie ściany pokryte są słabo rozwiniętymi naciekami grzybkowymi. Przy otworze oraz na połogich odcinkach pochylni zalega nieobtoczony gruz. Na dnie końcowej studzienki zalega gruz ze żwirem i piaskiem.

Jaskinia jest wilgotna, światło sięga do początku pierwszej, 3 m głębokiej studzienki. Na dole z końcowej szczeliny wyczuwa się niewielki przewiew.

Obserwacje flory i fauny nie były prowadzone.

W maju 2012 r. P. Sienkiewicz i J. Szczygieł (KKS) dokonują obserwacji geologicznych.

W czerwcu 2011 r. podczas wspinania się drogą na Kazalnicy Mietusiej (Lewa Kazalnica) P. Sienkiewicz (STJ KW) i A. Brzoza (WKTJ) natknęli się na bardzo mały otwór w pionowych trawach Kazalnicy. Wyraźna cyrkulacja powietrza wzbudziła zainteresowanie, jednak wejście do uniemożliwiała zaklinowana wanta, którą należało usunąć. Tego samego dnia P. Sienkiewicz i A. Brzoza sporządzają wstępnie plan i przekrój jaskini, osiągają skrajnie trudny zacisk (ZII) stanowiący wlot do studni końcowej. P. Sienkiewicz po jego pokonaniu stwierdza możliwość dalszego przejścia.
W listopadzie 2011 r. P. Sienkiewicz, A. Brzoza oraz W. Hołysz (WKTJ) kontynuują prace eksploracyjne (próba przejścia zacisku oraz szczeliny na dnie).

W czerwcu 2011 r A. Brzoza i P. Sienkiewicz dokonuja pomiarów jaskini i sporządzają jej opis.
Przekrój opracował P. Sienkiewicz

Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).