Jaskinia znajduje się w zachodniej części kamieniołomu Wietrznia, w północnej ścianie górnego poziomu eksploatacyjnego, w sąsiedztwie najgłębszej części wyrobiska. Dojście do jaskini ścieżką biegnącą nad południową i wschodnią krawędzią najgłębszego wyrobiska, kontynuującą się w kierunku północnym na wyraźną półkę skalną z dużym blokiem wapiennym pośrodku. Otwór jaskini znajduje się naprzeciw bloku skalnego. Dojście i zwiedzanie bez trudności. Dostęp do jaskini możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.

Otwór jaskini jest sztuczny, ma kształt prostokąta o szerokości 0,8 m, wysokości 0,9 m. Jaskinia jest niewielką, nieregularną salką z blokiem skalnym pośrodku. Blok zlokalizowany jest w pobliżu wejścia. W stropie salki znajdują się dwa kominki, w których tkwią zaklinowane głazy. Wzdłuż jednego z kominków biegnie szczelina o rozciągłości 140°. W południowej części salki występuje nisza z zagruzowaną studzienką. Dno salki tworzą gliny z głazami i gruzem skalnym. Jaskinia rozwinięta jest w obrębie zaburzonych tektonicznie górnodewońskich wapieni z wkładkami łupków. Ma charakter krasowo-zawaliskowy.
Salka jaskini w całości znajduje się w zasięgu rozproszonego światła, które nie dociera jedynie do dalszego komina. Woda infiltruje jednym z kominów do wnętrza jaskini w okresach opadów.
Faunę jaskini reprezentują pająki, muchówki, komary a także równonogi (Isopoda), reprezentowane prawdopodobnie przez stonogę murową Oniscus asellus L. Flory nie stwierdzono.

Otwór jaskini odsłonięty został podczas eksploatacji wapieni, która prowadzona była w wyrobisku do 1974 r. Jaskinia znana i odwiedzana (śmieci i ślady ognisk).

Dokumentację jaskini sporządzili 24.07.1994 r. J. Gubała i A. Kasza.
Lokalizację otworu schroniska wykonał 2.04.2009 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60CSx. Zaktualizował A. Kasza w 2009 r.
Plan opracowali J. Gubała, A. Kasza.

Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan).