Dojście do schroniska prowadzi ścieżką trawersującą południowe zbocze Miedzianki. Idąc od strony piaskowni na zachód po około 450 m (i wyjściu na zachodnie zbocze góry) ze ścieżki tej należy zboczyć w dół do wyraźnego wąwozu podchodzącego pod zbocze. Po zejściu do wąwozu skierować się ku zamykającemu go otworowi sztolni a następnie 10 m na północ do widocznej wnęki schroniska. Dojście i zwiedzanie bez trudności. Dostęp do schroniska możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.

Naturalny otwór schroniska jest jego najszerszą częścią. Stanowi owalny okap o wysokości do 2,2 m i szerokości 3,4 m. Schronisko jest niszą z dwoma głębszymi wnękami, szybko się zamykającymi. Dno niszy, zbudowane jest z czerwonego, gliniastego namuliska z gruzem skalnym. Schronisko jest formą krasową, utworzoną w wapieniach środkowodewońskich. Głębsze wnęki, rozwinięte wzdłuż szczelin ciosowych noszą jednak ślady poszukiwań kruszców, których niewielkie ilości obserwować można na ich ścianach.
Obiekt jest suchy i widny. Pod okapem występuje roślinność zielna, na ścianach mchy i glony. Faunę reprezentują pająki, muchówki i motyle.

Schronisko, penetrowane przez górników poszukujących na Miedziance rud miedzi (XIV-XVII w.), zostało po raz pierwszy splanowane przez B.W. Wołoszyna 4.09.1961 r. (inf. ustna B.W. Wołoszyna) i wspomniane przez Wołoszyna i Wójcika (1965).

Dokumentację schroniska sporządzili 19.07.1996 r. A. Kasza i J. Urban. Lokalizację otworu schroniska wykonał 2.11.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx.
Plan opracowali A. Kasza i J. Urban.

Wołoszyn B.W., Wójcik Z. 1965 (ogólna lokalizacja); Wołoszyn B.W. 1977 (ogólna lokalizacja); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan).

Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990.