Dojście prowadzi ścieżką trawersującą południowe zbocze wniesienia lub szlakiem turystycznym wchodzącym na jego zachodni wierzchołek. Ścieżka trawersująca zbocze doprowadza do miejsca leżącego w linii spadku zachodniego wierzchołka. Stąd kierując się w górę ku północy dochodzimy do niewielkiej skałki położonej kilka metrów na wschód od szlaku turystycznego wchodzącego na wierzchołek. W niej znajduje się otwór jaskini. Dojście łatwe, zwiedzanie nieco uciążliwe, ciasno. Dostęp do jaskini możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody w Kielcach.

Naturalny otwór jaskini o owalnym kształcie ma średnicę około 2 m, zarośnięty jest krzewem tarniny i dzikiego bzu. Za otworem nieznacznie opada korytarz o szerokości do 2 m, który po 3 m gwałtownie zwęża się i obniża, tworząc łukowato sklepiony przełaz o szerokości 0,7 m i wysokości 0,3 m. Za przełazem korytarz rozszerza się i staje się wyższy, by po 3 m gwałtownie skręcić na południowy-zachód. Tuż po zakręcie korytarz ponownie zwęża się, aby po 3 m rozszerzyć się i zakręcić ku wschodowi. Dalej po 2 m przechodzi w niedostepną szczelinę. Prawą ścianę końcowej części korytarza tworzą głazy.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach dewońskich. Jest formą krasową. Jej dno pokrywa rumosz skalny wymieszany z namuliskiem piaszczysto-ilastym, zaś w części przyotworowej - gleba humusowa.

Obiekt jest suchy, jasne światło dzienne sięga do niskiego przełazu, 3 m za otworem. W otworze występują krzewy i roślinność zielna, wewnątrz stwierdzono występowanie pająków, komarów, muchówek i ślimaków. Obserwowano również ślady pobytu nornic i ptaków (inf. ustna J. Gubały i A. Kaszy).

Wstępne partie jaskini musiały być znane od dawna. W 1963 r. grotołazi kieleccy pod kierunkiem J. Kubiakowskiego przekopali fragment korytarza o długości 3 m. Później wykop uległ zasypaniu. Obiekt był po raz pierwszy wzmiankowany w publikacji Wołoszyna i Wójcika (1965). Badania mikroklimatyczne prowadził w nim Wołoszyn (1977) podając przy okazji kilka danych o jaskini, w tym długość - 4 m. Obecną swą długość jaskinia osiągnęła dzięki eksploracji prowadzonej przez grotołazów z Kielc i Radomia (A. Kasza, M. Domański) w drugiej połowie lat osiemdziesiątych.

Plan sporządził 4.05.1990 r. Krzysztof Recielski przy współpracy Agnieszki Gajewskiej. Opis opracował Krzysztof Recielski. Geodezyjny pomiar wysokości otworu wykonał zespół pod kierownictwem Wiesława Wilka - 8.06.1996 r. Dane zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Wołoszyn B.W. 1960b (pierwsza wzmianka); Wołoszyn B.W., Wójcik Z. 1965 (ogólna lokalizacja); Wołoszyn B.W. 1977 (termika i wilgotność); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (plan i opis inwentarzowy).

Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990.