Dojście prowadzi od szosy biegnącej brzegiem zalewu. Zaraz za pierwszym jej zakrętem (licząc od skrzyżowania z trasą Starachowice-Ostrowiec), przed skarpą z prawej strony szosy należy skręcić na wschód w górę bocznej dolinki; po około 300 m, na rozwidleniu dolinki skręcić na południowy-wschód w skalną bramę i podejść 60 m w górę potoku. Dojście bez trudności, zwiedzanie jaskini od otworów 3 i 4 utrudnione - przejścia bardzo ciasne, zasypywane piaskiem i śmieciami. Dostęp do jaskini możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.

Głównym elementem jaskini jest niska, pochyła salka połączona z otworami 1 i 2 krótkim korytarzykiem. Salka opada w kierunku północno-wschodnim, przechodząc w krótki, kończący się kilkoma niedostępnymi szczelinami kanał. Gwałtownie też obniża się w na wschód, gdzie za piaszczystym prożkiem zaczynają się bardzo niskie pustki łączące salkę z otworami 3 i 4. Dno jaskini tworzą piaski z okruchami piaskowców. Przejście do salki od otworów 3 i 4 wymaga usunięcia (odgarnięcia) piasków z dna oraz (ostatnio) śmieci.

Jaskinia jest formą pseudokrasową typu warstwowo-szczelinowego (bedding-fissure type) powstałą w obrębie progu skalnego zbudowanego z piaskowców dolnotriasowych. Stanowi pustkę rozwiniętą pod rozległym okapem i w znacznym stopniu wtórnie wypełnioną luźnym materiałem piaszczystym. Stąd też pustki jaskini są w większości bardzo niskie ale mogą być łatwo pogłębiane (np. pustki przy otworach 3 i 4.).

Obiekt jest suchy, większość pustek leży w strefie półmroku a nawet mroku. U wejścia do jaskini ściany pokrywają płaty glonów i mchów. Wewnątrz występują pająki, muchówki i motyle z gatunku rusałka pawik Inachis io (L.).

Jaskinia znana jest okolicznym mieszkańcom (ślady ognisk, śmieci), wskazana była autorom opisu przez M. Gwardiana.

Została wstępnie opisana i skartowana przez M. Gwardiana, A. Kaszę i J. Urbana latem 1993 r.; przez pewien okres była najdłuższą znaną jaskinia pseudokrasową regionu (Urban, Kasza 1994). Dokumentację jaskini sporządzili 6.03.1996 r. J.Gubała, A. Kasza i J. Urban. Lokalizację otworu jaskini wykonał 18.04.2009 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60CSx. Zaktualizował A. Kasza w 2009 r.
Plan opracowali J. Gubała, A. Kasza i J. Urban.

Urban J., Kasza A. 1994 (wzmianka, plan); (Rk) 1994 (wzmianka); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan); Urban J., Kasza A. 2008 (wzmianka).