Dojście prowadzi ścieżką nad skarpą do początku ostatniej (od południa) wybitnej skałki, stąd w dół do jej podnóża. Dojście utrudniają gęste krzaki. Zwiedzanie bez trudności.

Oba naturalne otwory schroniska występują u podnóża ściany skalnej po dwu stronach jej naroża. Są owalne i niewielkie, otwór 1 ma szerokość 0,7, wysokość 0,3 m, otwór 2 - szerokość 0,9 m, wysokość 0.5 m. Schronisko stanowi ciasny, ostro skręcający w środkowej części kanał krasowy łączący oba otwory. Przy otworze 1 kanał jest niski, szeroki i wypełniony częściowo piaszczystym namuliskiem z rumoszem wapieni. Po gwałtownym skręcie ku zachodowi kanał pnie się ku górze do otworu 2. W tej części ma przekrój owalny i skalne dno.

            Obiekt występuje w obrębie skałki wapieni organogenicznych jury górnej. Stanowi fragment rury krasowej należącej do większego, zniszczonego obecnie przez erozję, systemu jaskiniowego. W odległości kilku metrów od otworów schroniska, na ścianie skalnej widoczne są mniejsze ślady kopalnych pustek krasowych.

            Schronisko jest suche, leży w zasięgu rozproszonego światła dziennego. Płaty glonów pokrywają ściany na całej długości schroniska. W schronisku napotkano pająki.

Schronisko zlokalizowane zostało przez B.W. Wołoszyna w grudniu 1960 r. (jako Tunel w Podgrodziu), opisane i skartowane przez R. Kardaś w 1993 r. (Kardaś, Urban, 1996), która nadała mu nazwę. Dokumentację schroniska sporządzili 17.10.1995 r. J. Gubała i J. Urban. Lokalizację otworu schroniska wykonał 18.04.2009 r. r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60CSx. Zaktualizował A. Kasza w 2009 r.
Plan opracowali J. Gubała i J. Urban.

Kardaś R., Urban J. 1996 (plan, krótki opis); Jaskinie Regionu Świętokrzyskiego 1996 (dokumentacja, plan).

Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990.