Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Drogą wiodącą dnem Doliny Chochołowskiej docieramy za Siwą Polanę, do miejsca, gdzie Potok Chochołowski płynie tuż przy tej drodze i rozlewa się szerzej. Przechodzimy po kamieniach przez potok i nieznakowaną drogą leśną idziemy nieco wstecz, następnie skręcamy na lewo w jedną ze ścieżek wznoszących się pod ściany Siwiańskich Turni. (W przypadku wysokiego stanu potoku, lepiej przejść przez niego pasterskim mostkiem przy Siwej Polanie). Idąc dalej percią trawersującą ściśle pod ścianami ku NE, spotykamy otwór poszukiwanej dziury. Jest ona położona w południowym skraju turni wysuniętej najdalej ku NE (w kierunku ujścia doliny), pod ścianą. Otwór widać dopiero z bliska, zasłania go stożek piargu. Dojście i zwiedzanie bez trudności, ciasno.

Otwór ma 1,8 m szerokości i 0,4–0,65 m wysokości. Rozdziela go na dwie części duża wanta i obniżenie stropu. Za otworem lekko opada, następnie biegnie poziomo, niski (0,5–0,7 m) korytarzyk z poziomym zaciskiem (0,3 m). Ma on 1,2 m szerokości i 4,5 m długości. Przed końcem korytarzyka, wznosi się nieco na lewo pochyły, szczelinowy komin (około 2 m wysokości), a na wprost widać dwie krótkie, ślepo zakończone wnęki, rozwinięte na pionowej szczelinie, jedna nad drugą.

Jaskinia powstała w dolomitach triasu środkowego serii reglowej. Ściany są zwietrzałe, kruche, występują na nich miejscami niewielkie nacieki grzybkowe (największe – w kominku). Dno buduje żółty osad gliniasty oraz drobny gruz skalny, a przy otworze – nieco gleby i nawianych suchych liści.

Dziura jest sucha (podczas deszczu – lekko wilgotna), bez przewiewu. Światło rozproszone sięga do około 4 m w głąb (kominek jest ciemny).

W otworze rozwija się uboga roślinność kwiatowa, małe paprocie i nieco mchu.

Faunę reprezentują liczne owady zgromadzone głównie na ścianach kominka: różne gatunki pająków, kosarze, ćmy i motyle (m.in. Scoliopteryx libatrix), muchówki i in. oraz przy otworze – ślimaki.

Dziura mogła być znana od dawna. W 1990 r. zwiedził ją W.W. Wiśniewski. Zamieścił on o jaskini wzmiankę, jako o obiekcie zasługującym na inwentaryzację, oraz opis jej położenia (Wiśniewski, 1993c).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację dziury sporządziła I. Luty w dniu 10 października 2003 r., pomiary wykonała przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty w 2009 r. Opubliowana pod nr A-5.1, po sprawdzeniu terenowym pomiaru lokalizacyjnego w 2016 r. okazało się, że znajduje sie tuż przy granicy kwadratów T.A-05 i T.A-06, jednak na wschód od tej granicy - stąd został zmieniony jej numer inwentaryzacyjny na T.A-06.02.
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1993c (wzmianka o zwiedzaniu, położenie); Jaskinie TPN 2004 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).