Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Nędzówki podchodzimy czerwonym szlakiem Staników Żlebem do miejsca, gdzie żleb oraz drogi rozgałęziają się (szlak skręca tu w lewo). Na rozgałęzieniu dróg opuszczamy szlak i udajemy się w prawo. Lewym or. odgałęzieniem żlebu podchodzimy do widocznej w lesie skałki. Stanikowa Dziura Niżnia (T.B-09.03) znajduje się w połowie długości jej północnej ściany, w miejscu gdzie skałkę przecina żleb przerwany tu parometrowym progiem skalnym. Od otworu Dziury Stanikowej Niżniej podchodzimy około 25 m ku górze (na SW) u podnóża skałki, do widocznego z daleka otworu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Opis wg Kowalskiego (1953a): Grota ma charakter schroniska podskalnego. Otwór 9 m szeroki, a do 1,5 m wysoki leży nad dość stromym stokiem, porosłym lasem świerkowym. Za nim ciągnie się obszerne zagłębienie, przechodzące w prawo ku tyłowi w 5-metrowy chodniczek. Spotyka się w nim grzybki kamienne. (. . . ) Zagłębienie to, podobnie jak poprzednia grota (Dziura Stanikowa Niżnia - przyp. R. M. K.), powstało przez zwietrzenie miększych warstw skały nakrytych twardszymi i bardziej odpornymi, nie ma więc charakteru krasowego. Sytuacja geologiczna jest tu analogiczna jak w Dziurze Stanikowej Niżniej (patrz opis tej jaskini). Widoczne w stropie wapienie leżą na silnie zaburzonych (mikrofałdki) marglach, świetnie odsłoniętych w ścianie i dnie jaskini (Kotański 1971).

Dno zbudowane jest z drobnego gruzu wapiennego z próchnicą, cała jaskinia jest widna. Roślinność uboga.

Znalazł ją w r. 1882 i opisał Gotfryd Ossowski.

Plan i opis datowany na 2. 01. 1951 r. opublikował Kowalski (1953a) W ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ pomiary lokalizujące położenie otworu wykonał P. Kułbicki przy współpracy K. Krystyniaka w dn. 17. 07. 1975 r. (ciąg azymutalno-taśmowy pomierzony busolą geologiczną i taśmą parcianą). Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan wg Kowalskiego (1953a).
Opracował Rafał M. Kardaś.

Ossowski, G. 1883 (położenie i rozmiary); Kowalski K. 1953a (plan i opis); Grabowski, P. 1967 (wzmiankuje o odsłonięciu kontaktu wapieni z łupkami marglistymi w jaskini i zamieszcza jego fotografię, nie wymienia z nazwy, ale chodzi najprawdopodobniej o tę jaskinię); Kotański, Z. 1971 (sytuacja geologiczna, opis i fot. kontaktu wapienie i margli w jaskini); TATRY POLSKIE, 1984 (lokalizacja na mapie); Głazek. J. 1987 (budowa geologiczna, geneza, wiek); Jaskinie TPN 1991 (opis inwentarzowy z planem Kowalskiego); Wiśniewski, W.W. 2002 (wymienia wśród znanych w 1904 r.).