Schron znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z miejsca, gdzie czarny szlak odchodzi od drogi jezdnej, biegnącej dnem doliny, podchodzimy stożkiem napływowym ku północy, wzdłuż suchego koryta cieku do wylotu małego żlebku. Od miejsca, gdzie prawe ograniczenie żlebu budują skały, posuwamy się u ich podnóża jeszcze około 40 m w górę, do szukanego otworu.

Otwór, powstały wskutek obrywu skalnych bloków, ma szerokość około 4 m i wysokość 1,1 m. W jego niższej, południowej części, otwiera się ciasny, szczelinowy korytarzyk długości 3,5 m. Po 2,5 m przecina go szczelina, tworząca korytarzyk biegnący stromo w górę ku NE i wyprowadzająca po 2,5 m na platforemkę, stanowiącą północną część otworu.

Schron powstał w wyniku grawitacyjnego obsunięcia się bloku skalnego pomiędzy tektonicznymi szczelinami w obrębie grubokrystalicznych, piaszczystych wapieni liasu choczańskiej łuski Kończystej Turni (seria reglowa środkowa).

Dno pokrywa autochtoniczny rumosz skalny, tylko platforma w obrębie otworu ma dno skaliste. Ściany są zwietrzałe, miejscami pokryte zwietrzałymi naciekami grzybkowymi.

Światło sięga do końca, przewiew nie występuje. Schron jest suchy. W otworze brak roślinności, w głębi, na ścianach nieco porostów. Nie zaobserwowano występowania fauny.

Obiekt był prawdopodobnie znany pasterzom i leśnikom, jednak w literaturze dotychczas nie wzmiankowany.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ J. Grodzicki dokumentację sporządził w dniu 21 sierpnia 1994 r. przy współpracy H. Grodzickiej i M. Grodzickiego wraz z lokalizacją otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). Współrzędne geograficzne otworu w oparciu o mapę topograficzną Tatr wydawana przez Głównego Geodetę Kraju (http://maps.geoportal.gov.pl) zweryfikował J. Grodzicki (2013).
Plan opracował J. Grodzicki.

Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).